Op avontuur in het Speelgoedmuseum Deventer met Opa als gids

Delen vinden we super lief

Sommige dagen beginnen met een plan, andere met een spontane ingeving. De meest recente studiedag viel in de laatste categorie. ‘Mama, morgen hebben we studiedag’, riep mijn docher blij! Die memo had ik even gemist, maar mijn flexibiliteit won het wederom van mijn familyplanning. Mijn rots in de branding is dan vaak mijn schoonmoeder, of vader. Opa besloot zijn drie kleinkinderen op sleeptouw te nemen en het Speelgoedmuseum in Deventer te verkennen. Een plek waar nostalgie en kinderlijke verwondering samenkomen, en waar volwassenen hun jeugd herbeleven terwijl de kinderen ontdekken hoe speelgoed er vroeger uitzag, en belangrijker nog, hoe het werkt.

En ja, laten we eerlijk zijn: een museum waar kinderen niet alleen mogen kijken maar ook spelen? Dat is goud. Voeg daar een bescheiden entreeprijs van vier euro aan toe, en je hebt een uitstapje waar zowel de portemonnee als de gemoedstoestand blij van worden.

Met het pontje naar het verleden

We parkeerden bij het IJsselhotel (gratis parkeren) en namen het pontje over de IJssel. Want zeg nou zelf, als je een uitje al met een minireisje over het water kunt beginnen, dan voelt alles meteen als een avontuur.

Het museum zelf ligt midden in het oude centrum, in een historisch pand waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. Of beter gezegd: waar de tijd in een houten tol is gegoten, een blikken auto of een knuffel met een ietwat afgeleefde uitstraling.

Van blikken treinen tot gamen als een pionier

Binnen voelt het alsof je een speelgoedkist uit grootmoeders tijd opent. Alleen is deze kist uit zijn voegen gebarsten en heeft hij zich verspreid over meerdere verdiepingen.

De kinderen speurden al snel de interactieve speelhoeken op, waar ze zelf konden ontdekken en uitproberen. Terwijl opa met een blik van nostalgie een oude blikken trein inspecteerde (“Die had ik vroeger ook!“), waren de kleinkinderen in de weer met het klassieke sjoelbakspel. Het mooie van het museum is dat het de tijd niet alleen laat zien, maar ook laat voelen. Geen stoffige vitrines waar je alleen maar mag kijken, nee hoor, hier mag je met je handen de geschiedenis aanraken.

Hoogtepunt? Een vroege versie van een videogame uit de jaren ‘80, waarbij je een houten joystick zo subtiel moest bedienen dat moderne touchscreenkinderen zich opeens realiseerden hoe zwaar pionierswerk in de gamewereld eigenlijk was.

Poppenhuizen en een vleugje griezeligheid

Eén ruimte in het museum riep een dubbel gevoel op: de poppenhuisafdeling. Aan de ene kant bewonderden we de precisie waarmee de miniatuurkamers waren ingericht. Minuscule theeserviesjes, piepkleine bedjes, en zelfs een woonkamer waar je met gemak een 18e-eeuwse familie in kon plaatsen. Maar sommige porseleinen poppen kijken ons toch ietwat streng aan. Zo’n starende blik waarbij je niet zeker weet of je iets heel bijzonders bekijkt of dat je straks een onverwacht gilletje slaakt.

De kinderen vonden het vooral fascinerend. “Zouden poppen ’s nachts tot leven komen?“, vroeg de jongste. Opa, niet te beroerd om een legende tot leven te wekken, begon direct over de verhalen van speelgoed dat ‘s nachts beweegt.

Nog even spelen en dan lunchen

Voordat we weer vertrokken, was er nog een speelhoek waar de kinderen zich volledig op konden uitleven. Geen schermen, geen batterijen, gewoon ouderwets speelgoed. Knikkers, blokken, en een draaiende tol die wonderbaarlijk lang bleef bewegen. Even terug naar een tijd waarin ‘fun’ niet afhankelijk was van een wifi-verbinding.

Tegen de tijd dat we weer buiten stonden, was de vraag niet of we nog ergens gingen lunchen, maar waar. Opa maakt er altijd een feestje van tijdens de studiedag en dook zonder aarzelen centrum in. Met het Speelgoedmuseum nog in het achterhoofd en een paar eeuwen aan speelinspiratie was het tijd voor een goede lunch bij de Tostifabriek. Eenvoudig, lekker, en precies wat je nodig hebt na een ochtend van nostalgie en ontdekking.

Tot slot: een tijdmachine in zakformaat

Het Speelgoedmuseum Deventer is geen plek waar je gedachteloos doorheen loopt. Het zet je aan het denken over wat speelgoed eigenlijk betekent, hoe het de tand des tijds doorstaat en hoe generaties ermee spelen en blijven spelen. Het is klein, knus, toegankelijk en tegelijkertijd groots in herinneringen en verwondering.

Of je nu met kinderen gaat of zelf weer even kind wilt zijn, één ding is zeker: zodra je buiten staat, wil je meteen op zoek naar dat oude speelgoed op zolder. Wie weet leeft het daar, net als in het museum, nog steeds een beetje voort.