Als 36-uur werkende mama van 2 kids ben ik vrij ambitieus, het maakt mijn wereld groter en ik voel me er heel happy bij om te werken. Het is een persoonlijke en ook bewuste keus geweest. Thuis loopt alles als een geoliede machine. De opvang is goed geregeld, de thuis situatie is in balans en op het werk gaat alles goed. En niet onbelangrijk; de kindjes zijn happy! Eerlijk is eerlijk, met een jong gezin staat je leven in het teken van de kindjes.

Mijn sociale leven staat wel even on-hold nu ze zo klein zijn, maar dat komt wel weer. Na twee jaar thuis-mama te zijn geweest, was ik dolgelukkig om weer te mogen werken. Thuisblijfmama is ook een fulltime baan, eerlijk is eerlijk. Daarentegen wilde ik heel graag met mijn hoofd bezig zijn en mijzelf weer ontwikkelen. Dolblij ben ik met mijn baan en niets weerhoudt me ervan om te blijven werken als het aan mij ligt…

Help, zwanger

Dolgelukkig en blij, maar evenzo in shock. Het was niet gepland een 3e kindje, al is het wel enorm welkom. Mijn wens is altijd een keukentafel vol en tja daar moet je wel wat voor doen. Nadat manlief over de shock heen was, begon het te dagen en begonnen we in te zien dat het ook gevolgen met zich mee brengt;
Verbouwen of verhuizen, hoe regelen we het met opvang, maar het allerbelangrijkste, mijn werk? Ik moet het ze toch wel een keer gaan vertellen. Al steek ik het liefste mijn kop in het zand en vertel het pas als het echt niet meer anders kan. In juli loopt mijn contract af en dat baart me wel zorgen.

Onzekerheid

Wat als ze het niet verlengen. Ze hebben hun vertrouwen in me uitgesproken en ben trots om voor dit mooie bedrijf te mogen werken, maar je weet het nooit zeker. Ik heb de gekste verhalen om me heen gehoord. Hoe pak ik het het slimste aan? Nu ben ik benieuwd naar hoe jullie het (op jullie werk) hebben verteld. En werd het goed ontvangen, of juist helemaal niet? Help me dit grote obstakel te overwinnen!!

Het moet wel snel, want mijn buik begint zichtbaar te worden en wil het u ook wel aan mijn naasten vertellen,

Liefs Olivette