Delen vinden we super lief

Jullie kennen vast Aileen nog wel!? Mama van Amelie en getrouwd met Martijn. Ze woonde lange tijd in Londen en vertelde haar leuke verhaal over het moederschap in Londen bij ons op de blog. Haar grootste wens is een tweede kindje en ze neemt ons mee in het leed van zwangerschapstesten. En het herhalen van meer testen, testen en testen en de onzekerheid dat dit met zich meebrengt. En wat schrijft ze toch leuk!.. Lees je mee…?

Aileen vertelt…

Het is alweer even geleden, maar voor vaderdag dit jaar hadden we hèt ultieme cadeautje. Mijn man Martijn mocht natuurlijk lekker uitslapen. Dochter Amelie had een mooie tekening gemaakt op de opvang voor ‘superpapa’. En ik…. Ik hoefde niks te geven. Alleen iets leuks voor mijn eigen vader. Oké ik had toch een kleinigheidje gekocht voor mijn schatje, die zo gek is op cadeautjes en verrassingen. Verrast werd hij zeker.

Geduld

We wilden heel graag nog een kindje. Een broertje of zusje voor ons meisje. Uit ervaring weet ik hoe leuk het is om, in mijn geval, twee broers te hebben. Volgens mijn, redelijk regelmatige cyclus moest er dat weekend toch wel iets gebeuren. Het duurt wel eens een dagje langer of korter en ik wilde niet te vroeg testen. Vorige keer was zo een gestress met een heel licht, bijna niet zichtbaar streepje. Geduld is een schone zaak dus even wachten.

Testen

De zwangerschapstest lag nog netjes in de winkel voor het geval ik de verleiding niet kon weerstaan. Op één test na, die een aantal maanden over datum was. Een Clearblue digitale zwangerschapstest. Zo een test die aangeeft ‘zwanger’ of ‘niet zwanger’. Dus geen gedoe met lichte streepjes en twijfelstreepjes.

Wakker worden

Vol spanning ging ik toch maar voor dit zondagse ochtend plasje en ja hoor, binnen no time stond het er: ‘ZWANGER’!!! Manlief lag nog lekker te slapen terwijl mijn hart een klein sprongetje maakte. Wat een su-per zondagochtend! Amelie mocht de test aan papa geven. Martijn moest drie keer in zijn ogen wrijven. We krijgen nog een kindje!!!

Nog zo pril

Grappig genoeg zei Amelie een week voor de test “mama baby in de buik”. Zal ze wel op de opvang gehoord hebben bij één van de andere kindjes met zwangere mama’s. Ze had wel gelijk. We stonden weer aan het begin van mooie maar oh-zo-spannende negen maanden. Dat eerste maandje wat je cadeau krijgt zat er al op.

De prille zwangerschap, voor de 12 weken echo, vind ik heel spannend. Na de blijdschap van de positieve test, komt bij mij de onzekerheid. Die eerste drie maanden loert de kans op een miskraam nog om de hoek. Oké, de kans dat je na negen maanden een gezond kindje in je armen mag sluiten, is vele malen groter. Toch blijft die angst het eerste trimester door mijn hoofd spoken.

Vroege miskraam

Voordat ik zwanger was van Amelie, heb ik een vroege miskraam gehad. Eigenlijk voelde ik die al aankomen. De weinige zwangerschapssymptomen die ik had leken te verdwijnen. Mijn onlesbare dorst en nachtelijke zweetaanvallen waar ik vanaf het begin last van had, werden met de dag minder.

Het twijfelachtige streepje op de zwangerschapstest leek na een korte opleving weer terug te komen en zelfs langzaam te verdwijnen. En inderdaad het uitte in een miskraam. Gelukkig eindigde mijn daarop volgende zwangerschapstest in een prachtige, lieve dochter.

Check check Dubbel Check

Mijn Clearblue zwangerschapstest lag heerlijk positief te vertellen dat ik zwanger was. Maar ja, hij was wel over zijn uiterste houdbaarheidsdatum heen. Zo een datum staat er vast niet voor niks op. De betrouwbaarheid was, ondanks die zeven duidelijke letters, toch wel aardig afgenomen. Voordat ik echt een gat in de lucht kon springen was het toch wel handig om wat meer zekerheid te hebben.

Test nummer…

Onderweg naar mijn ouders (het was nog steeds vaderdag) sprong mijn man snel uit de auto voor een betrouwbaarder testje. Eén testje maar. Dat is genoeg volgens mijn man en daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Ja hoor een super duidelijk streepje. Het kan niet missen “Ik ben zwanger!!!!”

Testen voor de gemoedsrust

De verloskundigenpraktijk kon nog wel even wachten want tsja, je weet nooit wat er gaat gebeuren… Na een weekje toch nog een nieuw testje gekocht. Voor mijn eigen gemoedsrust. Een paar dagen later nog een oude test, die al een paar maanden over de datum was. Die lag er nou eenmaal toch. Zonde om ongebruikt weg te gooien.

Ondertussen voelde ik me zeker genoeg om ‘moeders voor moeders’ in gang te zetten. Een dag later kwam er al een dame langs en was ik in het bezit van een, zo mogelijk nog donkerder streepje. Klaar met dat getest, ik ben gewoon echt zwanger!

Alarmbellen

Er gingen bij mij alarmbellen af toen ik ineens niet meer moe was. Een week of twee was ik doodop aan het eind van de dag. Ineens was al mijn energie terug. Niks vermoeidheid, gewoon kiplekker en fit. Oh, oh, daar verdween mijn enige zwangerschapsverschijnsel weer. Hoewel ik tegen mezelf gezegd had niet meer te testen kon ik me echt niet meer inhouden.

Op mijn werk was iedereen op vakantie en ook qua werkzaamheden was het erg rustig. Ideaal om de hele dag te gaan piekeren. Nou ja nog één allerlaatste test dan. Nou ja één. Er zitten er meestal twee in de verpakking.

Twijfel testje

Daar verscheen weer het bekende streepje. Alleen wel veel lichter dan daarvoor. Het tegenovergestelde van mijn doel was bereikt. In plaats van mijn gewenste geruststellende knaltest had ik nu een goed zichtbaar twijfeltestje in mijn hand. De onzekerheid sloeg toe. Er zat niks anders op dan ontzettend te gaan googelen. Op zoek naar metgezellen met een positieve afloop. Ik kon heel wat verhalen vinden die op een naderende miskraam duidden maar gelukkig ook andere verhalen.

HCG waarde

Blijkbaar kan je te veel HCG in je bloed hebben waardoor de test doorslaat en je ineens een veel lichter streepje te zien krijgt dan daarvoor. “Na een week of zes moet je eigenlijk ook niet meer testen”, las ik op het internet. In plaats van nog één keer een mega positieve test, schoot ik in de stress. Zeven testen na mijn eerste vaderdagtest was ik klaar met testen en heb ik besloten gewoon mijn echo af te wachten.

Opgelucht adem halen

Gelukkig maakte ik me zorgen om niks. Bij het zien van twee trappelende beentjes op de 12 weken echo, was de rust weer wedergekeerd. Amelie had nog zo haar twijfels bij het zien van de echo. Alsof ze wilde zeggen ‘je kunt mij nog meer vertellen maar dat is echt geen baby’. Voor ons was het duidelijk; ‘er groeide een klein mensje in mijn buik’.

Testen zijn gemaakt om aan te tonen of je zwanger bent of niet en niet om een naderende miskraam op te sporen. Vrijdag hebben we de 20 weken echo. Ik ben volop aan het genieten van mijn zwangerschap en alle bewegingen in mijn buik. Alleen de ‘moeders voor moeders’ test heb ik nog bewaard. Daar staat nog zo een mooie dikke paarse streep op.