Is er een overtreffende trap van verdriet? De dag van de leidster krijgt een treurige wending

De donderdag ochtend begon hectisch. De kinderen waren weer eens te vroeg wakker en hadden beneden alles overhoop gehaald. Grote broer (5) irriteert zijn zusje (4) en kwam zijn verdriet in mijn oor uiten. Lucas (2) banjert overal vrolijk doorheen en trekt met geweld de puzzels uit de kast.

Een bordje met hagelslag dondert op de grond en bozig ruim ik de grootste bende op. De rest ruim ik later wel op, bedacht ik me…We meeste ons gaan haasten.

Stipt om 8 uur rijd ik weg naar mijn werk en de kids wil ik dan wel klaar hebben. Mijn gedachten waren al bij mijn werk. Terwijl ik diep verzonken was in de ‘things-to-do’ lijst, klemde mijn zoontje twee handjes om mij benen heen “doei mam” ik geef hem een kus en knuffel en pak m’n werk tas… Mijn dochter rent me boos tegemoet aangezien ik haar vergeten was een kus te geven… oeps…

Met een zwier dendert ze een glas melk om, in haar snelle poging om mij een kus te brengen…

“#>~+*~%*#-nondeju” ik wist het vloeken voor me te houden. Dat gaat wat worden vandaag …

Voor veel ouders een herkenbaar ritueeltje in de hectische ochtend. Je staat er nooit echt bij stil en vaak verloopt het in de automatische piloot. Tot het vreselijke bericht uit Oss kwam als een donderslag bij heldere hemel…

Het vreselijke ongeluk met de stint van een kinderdagverblijf in Oss beroerd heel het land. De vier overleden kinderen waren 4, 4, 6 en 8 jaar oud. Twee van de overleden kinderen zijn zusjes. Hun oudere zus (11) raakte zwaargewond. Ook de begeleidster (32) strijdt momenteel voor haar leven.

Je brengt je grootste bezit naar de voorschoolse opvang om vervolgens een uur later op je werk het ergste nieuws, ooit denkbaar, te horen. Bij het bericht dat je kindjes zijn verongelukt, wordt de wereld onder je vandaan weg geveegd. Mijn hart huilt en dat van het hele land.

Werken lukt me nauwelijks, mijn gedachten dwaalden steeds af naar het hartverscheurend nieuws. Ik kan er niet aan denken zonder pijn in mijn buik en brandende ogen, dit nieuws gaat door merg en been…

Gezinnen zijn verscheurd op deze gitzwarte dag vol verdriet! Er blijven kinderbedjes leeg en ouders zijn verslagen. Nooit meer samen aan tafel, een knuffel, een glas melk dat omvalt en geen liefde meer kunnen geven aan je grootste rijkdom. Er zijn levens verwoest. Het leven is zo kwetsbaar en wreed. De tranen, de boosheid, het waarom, mijn gedachten schieten alle kanten uit en het staat in het niets bij wat de ouders meemaken.

Het is een ongekende tragedie voor alle betrokkenen. Mijn hart gaat uit naar de ouders, de opa’s & oma’s en iedereen die hen lief had, waaronder de klasgenootjes. En de machinist die niets kon doen vanuit zijn cabine. Dat kom je nooit meer teboven. Ook de getuigen die met onmacht getuige waren van iets dat nooit had mogen gebeuren!

De medewerkers van de opvang, ik kan me niet eens indenken wat een intens verdriet en het gevoel van onmacht jullie moeten meemaken. Met liefde en commitment zorgen jullie dat de kindjes onder jullie hoede worden verzorgd en vervoert. Jullie zijn van onschatbare waarde en dragen een ongelofelijke verantwoordelijkheid.

Bij thuiskomst na ene dag werken, rende Yvette me tegemoet. De tranen sprongen in mijn ogen. Lucas kroop bij papa op de zitzak en Olivier riep uit het niets Mama, “ik hou van jou” Ik hield ze stuk voor stuk net iets langer vast.

Er ging weer een glas met limonade om, maar ‘who cares’!  Het is een zwarte dag vol verdriet en mijn grootse rijkdom gaf het weer een klein beetje kleur. Tegelijkertijd voel ik me klein en nietig…

Ik zie de hagelslag van die ochtend op de grond liggen… Ik ruim het zonder morren op en denk aan de ouders van de vier slachtoffers…

Hoe zouden zij thuis komen… wat treffen zij aan… wat waren de laatste woorden… ? Het blijft me bezighouden en velen met mij. Laten we vooral heel lief voor elkaar zijn en het verdriet samen dragen. En ik zal het nooit meer in mijn hoofd halen om mijn dochter geen kus te geven voor vertrek.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Ga nooit heen zonder te groeten Ga nooit heen zonder een zoen Als je het noodlot zult ontmoeten Kan je het nooit meer over doen Ga nooit heen zonder te praten dat doet een hart zo pijn. Want wat je s’morgens heb verlaten kan er s’avonds niet meer zijn. Toon Hermans . . . . . . #rip #pijninmijnhart #oss #stint #bakfiets #werkendemama #knuffel #kus #kdv #onmacht #tragisch #ongeluk #dagvandeleidster #nieuws #20september2018 #vreselijk #elektrischebakfiets #verdrietig #rip #verdriet #bakfietsdrama #trein #tragedie verdriet

Een bericht gedeeld door OLIVETTE (@olivettepuntnl) op 20 Sep 2018 om 11:26 (PDT)

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter Facebook Youtube  Instagram We vinden het superleuk als
een berichtje achterlaat.