Sneeuw: doodsbang om te gaan autorijden nadat we op de kop in de sloot lagen

Het sneeuwt! Heerlijk ! Het winterweer zorgt echter bij mij ook voor grote kopzorgen. Ik ben namelijk doodsbenauwd om met dit weer en met name met sneeuw, in de auto te stappen. Dat wordt wat, want ik moet toch echt mijn kinderen ophalen bij de crèche en de opvang. Met lood in de schoenen stap ik straks in mijn auto…

Bang om te rijden met sneeuw

Dat ik bang ben om te autorijden in de sneeuw komt niet uit de lucht vallen. Samen met mijn tante Sigrid en neefje Sebastiaan van 1,5 lagen we op 6 januari 1985 op de kop in de sloot. Deze week gewoon 33 jaar geleden, hemeltjelief. Toch staat het in mijn geheugen gegrift. Flarden van beelden spoken in mijn hoofd, zodra de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht komen vallen. Mijn vader heeft me na het behalen van mijn rijbewijs gelijk een slipcursus cadeau gedaan. Dat hielp enigszins, maar het is geen sneeuw.

Ook heeft hij me door sneeuw laten autorijden en slippen op verlaten stukken industrieterrein en heel veel moed ingesproken. Mijn rijkunsten mogen er verder wel zijn, Max Verstappen is er niks bij, maarja de sneeuw, dat doe me de das om. Het weke gevoel in mijn onderbenen blijft aanhouden zodra ik door de sneeuw moet rijden en de sneeuw vlokjes mij tegemoet zie dwarrelen.

Een dag om niet te vergeten 6 januari 1985

Op deze winterse dag in 85’ kwam mijn tante (24) mij ophalen om gezellig te komen logeren. Ik deed niets liever, want bij tante Suus mocht alles en hadden we dikke pret. Koffertje mee en stralend van geluk stapte ik bij tante Suus en mijn favoriete neefje in de auto. Het was die dag aan het sneeuwen en het boerenlandschap was met sneeuw bedekt. Dit weet ik me nog heel goed te herinneren. Mijn neefje zat voorin en ik zat op de achterbank. Door de gladheid kwamen we in de slip, tolden we rond en belanden we op de kop in de sloot.

Gevangen in de auto

Het blijf door sneeuwen waardoor we geen hand voor ogen zagen. De voorportieren zaten vast in de wal en de achterportieren op kinderslot. We konden er niet uit. De auto was op de kop getold waardoor de stoelen in de lucht hingen. Dit beeld blijft altijd op mijn netvlies staan. Het was donker, koud en we zaten op het dak van de auto. Ik was toen zelf 7 jaar oud en mijn kleine neefje 1,5. Ik kan me indenken dat mijn tante doodsangsten heeft uitgestaan. 

Mijn tante vertelde me later dat ik zo slim was om het achterraampje open te draaien. Ze vroeg me om mijn kleine neefje Sebastiaan even aan te pakken (1.5 jaar) maar ik rende vervolgens heel hard weg. Waarom? Ik heb echt geen idee. Misschien om hulp te halen, of is wegrennen de eerste reactie als je bang bent? Ik was 7 jaar oud en was waarschijnlijk doodsbang vanwege wat er net was gebeurd. De boer die er woonde, heeft ons naar binnen gehaald en voor de kachel gezet. Dat deed zo’n pijn… want de sloot was bevroren en we struinden door het ijs naar buiten in onze doorweekte kleding. Gelukkig waren we ongedeerd en zijn we er zonder al te veel kleerscheuren van afgekomen. Het had ook heel anders kunnen lopen…..

Auto total loss

De auto werd naar de garage in Dedemsvaart afgevoerd. Mijn vader was vroeger eigenaar van garagebedrijf Westerbaan waar ook de ambulance waar wij destijds aan de markt woonden. Ze kwamen er als snel achter dat de auto Total Loss was. Ik kan me nog goed herinneren dat er water uit stroomde en zelfs een kikker. Arm beest, wat zal die het koud hebben gehad. Sneeuw en autorijden zijn hierdoor bij mij geen goede combinatie. In december was het zelfs code rood en vertrok ik voor de chaos eerder naar huis. Het sneeuwde toen al hard, maar het was gelukkig niet druk op de weg. Op de snelweg kwamen andere auto’s wel met 120 voorbij…. Echt onverantwoord, maar dat terzijde. Je ziet geen hand voor ogen.

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat.

Photocredits sigridwesterbaan.nl  & beeldbank Avereest