(Oma) Oma Hillechien Niessien Schoenmaker-Westerbaan (92) is overleden, op zaterdagochtend 16 februari 2019. We wisten dat die dag ooit zou komen, maar als het dan zover is, weten we even geen raad. Voor ons was oma onsterfelijk. Dezelfde ochtend ben ik richting Balkbrug gereden om de familie te zien en een knuffel te kunnen geven. Oma is nog thuis en ligt in de woonkamer opgebaard, omringt door haar dierbare schilderijen, fotolijstjes, knutsels en herkenbaar, tikkende klokken. Nog een laatste blik en met een traan verlaat ik de kamer.. “je ligt er vredig bij oma”… Wie oma gekend heeft, weet dat ze een bijzondere vrouw was… geen gewone oma..

Aan de keukentafel halen we als kleinkinderen herinneringen op, terwijl de kinderen de uitvaart regelen, alles bespreken en de laatste hand leggen op alle voorbereidingen. Er wordt zelfs heel hard gelachen om de bijzondere verhalen. Die middag reed ik in stilte naar huis om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Bij thuiskomt ben ik gelijk achter mijn laptop gaan zitten en ben tot midden in de nacht gaan schrijven. De volgende ochtend ontving ik onderstaande tekst van mijn zus Jacqueline die me enorm wist te raken. Ze was de 1e kleindochter van oma, de eerste van 9 en vervolgens 13 achterkleinkinderen. Wat schrijft ze het mooi en treffend! Omdat Oma een icoon is, geen gewone oma, maar een bijzonder mooie vrouw, delen we het dan ook graag met jullie…

Jacqueline Hillechien…

De vogeltjes fluiten. Het is prachtig weer. Gisteren heb ik gegeten met mijn Staphorster kleedje op tafel. Oma is er zo nog een beetje bij. Ik ben in mijn gele dagboek met Franse lelies aan het bladeren. Het eerste dagboek van de serie, voor de kleinkinderen, op maat geschreven, door oma. 

“Jeetje oma is niet meer”. ‘Hoe kan dat nou? Ze is er altijd! Dat gaat toch niet?! Op feestjes, partijtjes, verjaardagen. Oma is een begrip. Niet zomaar een oma!!! Een oma die appelsap drinkt! Zonder ijs, dat doe je namelijk niet.

Bij oma mocht je patat en pannenkoeken. Stiekum snoepjes pakken uit de la. Oma was ‘oma fladder’ van de VPRO. Auto rijden in het weiland. Brommer rijden op het pad. Om en om. Jeetje wat duurde het lang tot je aan de beurt was. Als het vroor, hadden we onze eigen schaatsbaan(tje)op de vijver. Of in het weiland.

Verstoppertje doen in het bos op de fiets, vastzitten met je regenlaarsjes in de blubber… Het ging maar net goed, snel naar oma, waar het wel veilig was.

Torens bouwen van dominosteentjes. Des te hoger des te beter. Oma vond het prachtig, “Oma kom snel kijken!!” riepen we blij… “Pas op de glazen kast!  riep je nog wel, “Er staat een heel duur vaasje in!”

Herinneringen

Veel herinneringen komen terug. Teveel om op te noemen. Wat hebben we er met ons allen een plezier gehad. Ontelbaar veel logeerpartijtjes en gezelligheid.! En sliepen we er niet, dan kwamen altijd even op de koffie. Als pap dienst had met de ambulance, hoorde je ons van verre verte al aankomen. Sirene aan en op afstand riepen we door de Megafoon;

“Ooooomaaaa zet de koffie maar klaar….We komen eraahaaaannn…”. 

Ook opa was er altijd bij, onder de steen, bij de vijver. “Ssst niet vertellen, het is geheim”  Mijn oma, die al mijn boeken las voor m’n examens. Want oma sprak alle talen. (;-)) Oma heeft mij twee weken lang gedrild als een echte lerares om mijn diploma te halen. Ik mocht de deur niet uit. Het was gelukt! Wat was je trots.

Vriendjes

Regelmatig kwam ik met een nieuw vriendje op de koffie. Even voorstellen, trots als ik was, dit is MIJN oma. Geduldig en gezellig aan de borrel, op de kachel in de keuken. Jeetje wat was het altijd warm. Natuurlijk gingen we binnen een half uur naar oma’s Atelier. Ze praatte graag honderduit. Wat was het soms lasig om erbij te blijven. Heeft hij een leren jasje??
Nee? Dan mag hij blijven! Blijven deden de vriendjes niet. Tot nu….

Telefoonnummer

0523656613. Het enige nummer dat ik nog uit mn hoofd ken. “Met mevrouw westerbaan” ….”Hai oma met Hillechien”, riep ik iedere keer blij. Afgelopen dinsdag ging het niet meer soepel aan de telefoon: “Ik heb er zoooo de balen van Jacqueline” “Oud worden is niks an” vertelde ze. Papa overtuigde me dat je snel achteruit ging. “Ga nu sjak”.

Ik wilde zaterdag komen. Zoals iedereen had ik het zo druk. Mijn intuitie zei ‘laat alles vallen en ga nu’. Vannacht ging ze. Mijn hart sprak❤ ’S nachts werd ik rond 5 uur wakker. Ik wist het… “dag oma”, fluisterde ik zachtjes en de tranen biggelden over mijn wang.
Lang heb ik jouw hand vast mogen houden. Water gedruppeld. Kusjes gegeven. En… het allerbelangrijkste…..

Bedankt oma…

Ik heb je nog mogen bedanken. “Bedankt oma. Voor al die prachtige avonturen. Het plezier en de gezelligheid bij mijn ‘OMA VAN DE BOERDERIJ” Je kneep in m’n hand en zuchtte van verlichting. En bedankt oma dat op het moment dat de grond onder mijn voeten zakte en ik bijna verzoop, ik zelf geen vertrouwen meer had in mn eigen kunnen, jij voor mij klaarstond.

“Bedankt, bedankt, bedankt.!!!!!!”

Net als toen op m’n regenlaarsjes, ben ik veilig en goed terecht gekomen. En Erik heeft geen leren jasje! En heeft jou ook in zijn hart gesloten. Jij hebt het gehoord!! Ik weet het en ik voelde je hard knijpen in mijn hand!!! Ik zal jouw naam Hillechien altijd met trots en respect dragen.

Je mag gaan oma. Er wordt nu goed voor me gezorgd, op de woonboot. Je hebt het nog kunnen zien met sinterklaas. Er staat nog een klein bodempje Wisky in de fles van toen. Die ga ik vanmiddag samen soldaat maken. Doe ze allemaal de groetjes daar boven. En kom, als je tijd hebt, een keertje langs. ‘Wij gaan je missen en zit voor altijd in ons hart”

‘Salud met een d’

Hillechien

Gerelateerde blog: Oma’s levenslessen die helemaal zo gek nog niet zijn