Verhuizen: wel of niet er voor kiezen om “back to the roots” te gaan

Zijn jullie ook zo fan van het tv programma ‘ik vertrek’? Velen dromen er van om te verhuizen naar een onbekend oord en om er een nieuw leven op te bouwen. Toch kan het ook dichterbij. Mijn zusje Annelie, man Niels en hun drie kinderen zijn gelukkig in Woubrugge, een klein dorpje, rondom Kaag en Braasem in west Nederland. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Funda is dan tempting……

“Een eigen huis een plek onder de zon
En altijd iemand in de buurt die van je houden kon
Toch wou ik dat ik net iets vaker
Iets vaker simpelweg gelukkig was…..”

Terugblik op het jaar

Bovenstaand liedje speelt de laatste tijd vaak af in mijn hoofd. Zo aan het eind van het jaar nemen mijn man en ik onder het genot van een drankje het jaar nog eens goed door en blikken vooruit en maken goede voornemens. Dit gebeurde ook oudjaarsdag 2018. Mijn man en ik zouden graag nog een keer willen verhuizen naar een huis met meer tuin. Ons huis is fijn, maar de tuin oh zo klein en onze jongens hebben ruimte nodig. Dus zo begon het gesprek over eventueel verhuizen.

Eye opener

“Hé schat kijk eens wat je hier in het westen koopt vergeleken met het oosten” En zo gebeurde het dat mijn man een boerderij in Wijster liet zien met een mini camping…. Jeetje wat een ‘eye opener’ ineens! En de volgende dag; nieuwjaarsdag, reden we er zelfs langs, want we gingen immers toch stampottenbuffet vieren bij Oma in Balkbrug.Het idee van verhuizen was langzaamaan in ons hoofd gekropen.

Gaan we echt verhuizen?

Nog geen twee weken later liepen we op het erf van de boerderij met de makelaar. En nog eens twee weken later zaten we aan tafel om het koopcontract te tekenen, na de begrafenis van mijn oma notabene. “Ga ik dit echt doen?” “Gaan we echt verhuizen?” Mijn oma heeft het op haar sterfbed nog aangehoord.

Mijn naam eer aan doen

Ik zei tegen oma; “Ik ga mijn naam eer aan doen oma, ik ga terug naar Drenthe.” Die grote glimlach op haar gezicht deed mij beseffen dat ik er goed aan deed. Mijn oma had vroeger op dezelfde leeftijd een boerderij gekocht. Ja, we gaan er voor, wij gaan campingbazen worden! De ruimte, de vrijheid, het samenzijn met het gezin. Daarnaast zouden de kinderen niet meer naar de BSO hoeven. Toch had ik twijfels….

Kan het dan nooit in een keer goed gaan?

Alles bleek in kannen en kruiken,  totdat mijn man een donderdag avond thuis kwam en zei; “ik heb niet zulk leuk nieuws!” Het hele avontuur in Wijster met onze mini camping ging blijkbaar niet door, mits we afzagen van alle onder voorbehoud van financiering….

‘Nee, nee nee dit ging ons toch niet gebeuren?” Blijkbaar mochten de verkopers beter voorwaarden accepteren van andere kopers. “Nou weet je wat”, `’prima, we zoeken wel verder, stik er dan maar in!”

Universum

Zo makkelijk als we het ‘gekocht’ hadden zo makkelijk lieten we het weer los!! Misschien was mijn vertrouwen in het hele plan toch niet helemaal 100%. En heb ik het onbewust het universum ingestuurd en ben ik ‘gehoord’, of oma heb jij er een stokje voor gestoken 😉

De zoektocht ging verder, het zou toch niet waar zijn?

Twee avonden achter elkaar stuitten mijn man en ik op funda steeds weer op dezelfde boerderij. De volgende huizenroute stond gepland, want we gingen ons eens even goed oriënteren…toch? Verhuizen was nog helemaal geen optie! Ha ha, wie ons goed kent…onze planning loopt altijd anders als bij anderen… om een boek over te schrijven.

De kindjes bij opa en oma gestationeerd en wij volle moed op weg naar onze eerste boerderij, want het was open huizen dag en we hadden er een paar op onze planning staan….

Ding Dong

“Ding dong,” ik drukte vol trots op de mooie bel, yes hier had ik zin in! “Oeps hé Niels, welke datum is het vandaag? “”Oh nee schat!!!! We zijn een week te vroeg!!! De bewoner van de mooie boerderij deed de deur open en daar stond ik met mijn goede gedrag. Ik lach helemaal dubbel van het lachen!!!

“Euhm sorry meneer, maar ik besef me ter plekke dat het vandaag helemaal geen 30 maart is, maar 23 maart en het geen open huizen dag is! …….”Anneke; heb je zin in een rondleiding ?”; werd er naar de keuken geroepen… “Kom er in!” En daar zaten we en liepen we en keken we en verwonderden we ons en keken we elkaar aan. “ja dit is mooi!!! “

Zijn we verliefd? Ja we zijn verliefd!

“Oh boy, oh boy”, een paar dagen later werd ons bod geaccepteerd. “Papa, mama ik ga terug naar mijn roots…..jawel”, Niels mijn man de aanstichter van dit alles kiest uiteindelijk mijn dorp waar ik ben opgegroeid, zo raar kan het lopen. “Oma? “heb jij je ergens mee bemoeid?“  Oké, eerst even allemaal laten bezinken. Verhuizen en nog een keer kijken…

Gaaf?…

Ja dit is wel echt heel gaaf! En een paar dagen B&B waren gepland om mijn oude dorp weer eens goed onder de loep te nemen én het koopcontract te tekenen…. Tja en dan heeft de makelaar ook nog eens in de klas gezeten met mijn oudste zus, ha ha. Dit zal me nog wel wat vaker gebeuren dit soort momenten…

Heb je het al gehoord?

En ja hoor, paar dagen later kreeg ik het eerst berichtje al; “wat hoor ik nu in de supermarkt? Kom jij terug naar het dorp?” “ ha ha echt waar, het ging als een lopend vuurtje en niemand keek er van op!

Mensen kenden mij waarschijnlijk toch beter dan ikzelf? Ik wilde eigenlijk niet verhuizen, ben gelukkig, ik ben tevreden, de jongens zijn opgegroeid in een fijn dorp, waarom zou ik terug gaan? “Nou, eerlijk, omdat het liedje het al zegt…..”

Een eigen huis

“Een eigen huis een plek onder de zon
En altijd iemand in de buurt die van je houden kon
Toch wou ik dat ik net iets vaker
Iets vaker simpelweg gelukkig was…..”

Midlife crisis

Zou het een midlife crisis zijn, nou prima, noem het maar zo. Dit ging echt niet over 1 nacht ijs, wellicht komt het in het verhaal zo over. Mijn man en ik praten veel, stellen nieuwe doelen, proberen te dromen en deze te realiseren. In mijn jeugd ben ik veel bij oma op de boerderij geweest en ja daar was ik gelukkig, dat gevoel kreeg ik terug bij ‘onze boerderij’.

Op de boerderie…

Ik houd van tuinieren, deed altijd graag de tuin bij mijn ouders en op ‘onze boerderij’ kreeg ik deze kriebels weer… Fietsen, ik kan weer fietsen, heerlijk, al zal ik de kids soms met de auto brengen, eerlijk is eerlijk. Ik zag al voor me hoe onze drie jongens hier rond zouden rennen….en die blikken die ons kruisden toen we er rondliepen, ja dit heet verliefd…

Het moest allemaal zo zijn, bedankt oma!?

Uiteindelijk hebben we een vele malen betere deal met deze boerderij dan met de boerderij in Wijster. Ik geloof er gewoon heilig in dat dit zo moest zijn! Bedankt oma!!

We kunnen nu lekker gaan verbouwen en alles energie zuinig gaan maken. We gaan voor woongenot, maar eerst de vijvers dichtgooien! Ik heb mijn vader al gevraagd wanneer hij tafeltje dekje wil. Hij woont namelijk op een steenworp afstand bij ons vandaan.

De kids kunnen tussen de middag broodje eten bij opa, hoe fijn! In de supermarkt kom ik alsnog vele bekenden tegen, al zou ik de bekenden in Woubrugge ook gaan missen. Al het nieuwe begin is moeilijk, alles went….

Ik vertrek, maar dan in Nederland

Wij kijken al jaren graag naar het programma ‘ik vertrek’ en zeggen dan tegen elkaar; “dit lijkt me nou zo leuk om een keer te doen, je moet maar durven.”  Nou gaan wij niet naar het buitenland zoals in het programma, maar van het westen naar het oosten. Dat is toch ook al een behoorlijke stap.

Vrienden en familie waren al aardig op de hoogte, maar zoals buren, bso, school en collega’s inlichten is toch wel weer even andere koek. Iedereen reageerden zo leuk op ons bericht, niemand keek er eigenlijk raar van op. De leukste reactie was: “veel mensen willen het graag of dromen er van, jullie doen het gewoon, heel dapper! “

Waar zijn we aan begonnen

Onze handen jeuken, we gaan er voor. Er zullen vast momenten zijn dat we denken; “Waar zijn we aan begonnen. Ik geloof er gewoon heilig in dat je je eigen geluk en levensgeluk creëert. Niets gaat bij ons vanzelf, maar we houden altijd moed, vertrouwen en het belangrijkste: we zijn samen, volgen ons hart en houden van elkaar!

Huis te koop

“Regelen, regelen, regelen….makelaar, financieel adviseur, taxatie, bso, crèche, afmelden, solliciteren, verhuiskaarten maken” pfff, zit is nog maar het begin….. Ik doe alles voor het gezin en de kids, mijn man doet de rest… eerlijke rolverdeling dacht ik zo… Alles loopt op rolletjes…maar niks gaat uiteraard vanzelf. Spannend vind ik het, alles is zo vertrouwd en dat ga je verlaten, waarom hè?

Hopelijk om het nog iets beter te krijgen? De jongens hebben er zin in, al zal dat soms ook voor hen tegenvallen. Ze weten immers niet waarin ze terecht komen. We gaan ons best doen, we zullen onze vrienden en familie hard nodig hebben om ons te vertellen waarom we dit ook alweer deden? We gaan ervoor, wordt vervolgd………………….

Liefs Annelie

Olivette is ook actief op Twitter Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat