Vrijheid? Verwende snotapen zijn we, we nemen onze vrijheid voor lief.

Bewust herdenken blijft belangrijk en we mogen onze vrijheid nooit voor lief nemen. Het is toch onze plicht om slachtoffers te eren die ervoor zorgden en ook nu nog zorgen dat wij nu in vrijheid leven? De vrijheid waarin we leven is van ons allemaal en daar is zelfs met levens voor gestreden. Maar helaas denkt niet iedereen hier zo over, blijkt wel uit alle commotie rondom de dodenherdenking deze 4 mei .

Vrijheid koesteren en wel hierom

Onze vrijheid is zo enorm waardevol en belangrijk. We moeten er overigens ook heel zuinig op zijn, want vrijheid is fragiel met een heel dun lijntje. Tot mijn treurnis is er een steeds groter groeiende groep snotapen die dit gewoonweg niet in zien. Het is nu nog een kleine groepje rand debielen (excusez-le mot) dat 4 mei wil verstoren en wil daar eigenlijk niet eens aandacht aan geven.

Toch word ik strijdlustig en ontvlamt er iets in mij waardoor deze blog tot stand is gekomen. Ik zou het stelletje, niet nadenkende idioten dolgraag een weekje in Auschwitz uitnodigen. De commotie rondom deze criticasters doet meer mensen pijn dan ze zich kunnen indenken. Waaronder mijn oma, want wat zou zij hier van vinden.

RTV OOST

RTV oost maakte onderstaande reportage waar ik hen dankboor voor ben. Prachtige beelden van mijn strijdlustige oma.

“Het is 1944. Hillie is dan zestien jaar. Met uiterst geheime brieven verstopt in haar BH, fietst ze door Emmen en omgeving. ”Ik durfde dat wel,” zegt Hillie Westerbaan uit Balkbrug.In dit indringende portret vertelt Hillie over haar periode in het verzet, haar vader, de oorlog, Duitse bezetting en arrestaties.

Ik kan me niet indenken dat…

Bovenstaand fragment is nog maar een fractie van wat er in mijn oma’s hoofd rondspookt. De oorlog is lang geleden, dat zegt ze zelf ook. Dat neemt niet weg dat in haar hele leven de oorlog een rode draad vormt. Het heeft haar gevormd op de wijze waarop ze in het leven staat.

En ook op de manier waarop oma alles bewaart. Wij hebben nooit op rantsoen gezeten, maar als je de oorlog hebt meegemaakt zoals oma, begrijp ik dat je niets weg gooit. Ook niet als de houdbaarheidsdatum al 2 jaar is verstreken.

Angst

Geen enkele dag hoef ik mij af te vragen waar ik s’avonds slaap. Mijn huis en haard ligt in Amsterdam en hier ben ik gelukkig. De enige angst die ik voel is de angst voor spinnen, maar niet voor de vijand die mijn leven zal verwoesten. Al mijn dierbare spullen omringen mij, mijn dierbaren zijn nabij en de koelkast is rijkelijk gevuld.

Ik kan mezelf niet eens indenken hoe het zou zijn als ik geen dak boven mijn hoofd zou hebben. Of wat als je elke dag permanent honger en dorst hebt, omdat je geen geld hebt om eten te kopen of omdat je op voedselbonnen leeft.

Ook mag ik mijn mening over dingen geven, vieren wij in Nederland de dag van de persvrijheid en stonden we afgelopen week zelfs stil bij de dag van de waarheid.

Lees ook : Eerlijkheid, op de dag van “International honesty day” doen we er een schepje bovenop

En neem maar van mij aan dat de waarheid niet overal voor lief wordt genomen. In vele landen  eindig je in de cel, of bekoop je het met je leven.

Vrijheid & moffen

De vrijheid voor meningsuiting is niet uit de de lucht komen vallen. Alles opschrijven en zeggen wat je wilt is een groot goed. Helaas wordt dit door een grote groep misbruikt, maar dat daargelaten. Mijn oma noemt de Duitsers vanwege de oorlog nog steeds een mof. Zo kijkt ze hier op terug. Terwijl de nieuwe generatie Duitsers in mijn jeugd tijdens jeugduitwisseling ook gewoon bij haar op visite mocht komen hoor. Ze scheerde de Duitsers nooit over 1 kam. Oma is gaan leven en van het leven gaan genieten, dat is ze aan haar vader verplicht zoals ze in bovenstaand fragment zichtbaar toont.

We zijn er samen verantwoordelijk voor om die vrijheid te behouden. Want stel je eens voor dat je leeft in een Nederland en wereld, waarin je continu moet oppassen wat je zegt omdat je nooit weet of er een verrader in je omgeving is die je aangeeft. Je kunt je dat nu echt niet indenken, al was dat niet zo heel lang geleden toch wel anders. In mijn geval heb ik een groot vertrouwen in mijn omgeving en naasten. In oorlogstijd was dit wel anders.

Achterom moeten kijken en niemand vertrouwen

In onze maatschappij kunnen we ons vrij bewegen, zelf keuzes maken en ik kan mijn toekomst zo uitstippelen zoals ik wil. In oorlogstijd is dat anders en zul je continu achterom moeten kijken of je niet in de gaten gehouden wordt; Ik vind het al vreselijk als de buurvrouw van achter haar geraniums me continue in de gaten houdt als de kinderen weer eens de bokkenpruik op hebben. Ze houdt elke stap van ons in de gaten. Laat staan als het oorlog is, dan zou ik iemand kunnen bestempelen als verrader. Terwijl het in dit geval helemaal goed bedoeld is. en de buurvrouw meekijkt of ze misschien kan helpen.

Anders dan anders

In mijn omgeving en familie hebben we bevriende gay-stellen die in vrijheid kunnen leven en zelfs kinderen hebben geadopteerd, In de oorlog, maar ook in nog veel andere landen dan de onze, werd dit gezien als een ziekte en werden ze gediscrimineerd op basis van hun voorkeuren, huidskleur en afkomst of zelfs om wat je gelooft.

Er lijkt me niets vervelender om niet jezelf te kunnen zijn! En dat is wat wij in Nederland kunnen. We kunnen hier met je eigen inzet alles bereiken wat je wilt.  De kansen liggen voor het grijpen als je echt wilt. Er is een legio aan mogelijkheden in de vrijheid waarin wij leven.

Vrijheid meegeven

Wereldwijd is er sinds 1945 nog geen dag voorbij gegaan zonder oorlog. Een trieste waarheid en daardoor alle reden om ons samen in te spannen voor een samenleving waarin we de vrijheid en die rechten bevechten, behouden en koesteren. Mijn kinderen wil ik dit meegeven en sta dan ook elk jaar stil bij onze vrijheid en de slachtoffers die de prijs hiervoor hebben moeten betalen.

Ik probeer het mijn kinderen uit te leggen waar het om draait, al begrijpen ze het niet altijd even goed. Maar dat geeft niet. Ik begrijp ook pas op latere leeftijd de waarde van het Wilhelmus dat ik op 7 jarige leeftijd van mijn oma kreeg. Ook begreep ik ook lang niet waarom oma elk jaar uren lang in de kou stond bij de dodenherdenking in Exloo. Tot ik ouder werd en me er in ging verdiepen. De wijsheid komt met de jaren, zegmaar.

Lees ook: Oma’s levenslessen die helemaal zo gek nog niet zijn

Verwende snotapen

Als er wordt gezegd, ‘het is al zo lang geleden’ dan merk ik dat het me raakt. Ze weten niet wat ze zeggen. Vrijheid is zo’n groot goed! En als je het even vergeten bent, bekijk dan gerust de beelden op TV van alle aanslagen, loop een vluchtelingcentrum binnen , of bezoek eens een asielzoekerscentrum.

Met pijn in je hart vertrek je hier, of kijk anders even goed naar de foto van het Syrische jongetje. Ze hebben lief en leed achter gelaten. Maar goed als het personen niets doet en ze op dodenherdenking gewoon een bouwcentrum binnen lopen en verwachten geholpen te worden, zijn het ongelooflijke, verwende snotapen die geen greintje respect in hun donder heeft.

70 jaar gelden heeft mijn oma haar huis verlaten omdat de Duitsers hun huis hadden ingelijfd. We zouden er vandaag de dag voor gaan protesteren of het terug eisen met veel stampei. Maar of je het er in die tijd levend van af zou hebben gebracht blijft de vraag…

Dankbaar & waar ik aan denk

Ik ben dankbaar voor onze voorouders die gevochten en gestreden hebben voor de vrijheid waarin wij leven. tijdens de dodenherdenking op 4 mei denk ik terug aan Auschwitz en ook aan de woeste Hoeve waar mijn overgrootvader is gefusilleerd als verzetsstrijder. Wij herdenken de slachtoffers waaronder mijn overgrootvader Johannes Schoenmaker. We hebben ons jongste zoontje Lucas niet voor niets naar hem vernoemd. Dat is het enige dat ik kan doen als eerbetoon aan zijn moed en daadkracht.

Lees ook : Hij is er!! En hebben hem vernoemd naar 3 bijzondere personen

En mijn oma geniet van het leven. Ze wordt ouder, wijzer en ik zie haar fragieler worden. Maar de herinnering zal altijd door onze generatie en die na ons in stand gehouden worden, daar kan oma van op aan!

(Oma Hillechien-Schoenmaker -Westerbaan is tot ons grote verdriet op 16-02-2019 overleden. We huilen niet omdat ze er niet meer is, maar lachen omdat we haar in ons leven hebben gehad. rust zacht oma)

Gedicht

Ik leefde niet in oorlog en geweld
ken ook geen angst voor bommen en soldaten
of voor verraders, die hun land vergaten
Zag nooit een mens door een geweer geveld
Ik weet uit verhalen die mij zijn verteld,
hoe mensen huis en haard moesten verlaten
en lang in concentratiekampen zaten
door wanhoop en ellende vergezeld
Ik weet dat velen spoorloos zijn verdwenen
zij zaten in ’t verzet of waren Jood
Men weet niet waar of hoe zij zijn gedood
Ik móet wel blijven stilstaan bij diegenen
die sneuvelden …..
de oorlog is voorbij,
maar door hún offer is mijn leven vrij!

Lizzy de Lange

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Instagram  Twitter Facebook Youtube We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat.