Kraamtranen: the honest story! Een persoonlijke blog van Mariken

Delen vinden we super lief

Ieder jaar op 3 januari denken we op de ‘internationale dag van de kraamtranen’ aan onze eigen ‘derde dag na de bevalling‘, dat vaak gepaard gaat met veel tranen. Het is een themadag dat is geïnitieerd door Difrax, het nr1 babymerk dat als geen ander begrijpt dat je wereld op z’n kop staat bij het krijgen van een kindje! Een themadag waarbij we stil staan bij de emoties en onzekerheden die komen kijken bij het moeder worden! Je kunt je immers nog zo goed op alles voorbereiden, maar als je je kleintje echt in je armen hebt, word je vaak overweldigd door een emotionele rollercoaster….. Kraamtranen komen bij zo’n 60% vrouwen voor en als we er naar vragen, horen me de meest uiteenlopende verhalen!

Marike haar ‘trip down memory lane’

Dat bracht ook Mariken terug naar haar eigen ervaringen. Het was voor haar een ‘trip down down memory lane’ om over de kraamtranen te schrijven aangezien haar spruit alweer bijna 7 is. Maar toen ze ging nadenken over haar eigen ervaringen van de bevalling en de weken erna, kwamen de herinneringen binnen rollen…. want wat we zeker weten, is dat vele moeders zich de ‘highs en lows’ nog heel goed voor de geest halen! haar verhaal is herkenbaar, persoonlijk en prachtig beschreven…lees je mee….

Mariken vertelt…

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, de herinneringen aan het precaire begin zijn lang niet allemaal positief. ‘Maar je krijgt er zoveel voor terug ;)’ Als je mij dat een week na de bevalling had verteld, had je een boks op je neus gekregen. Toch is, in dit geval, dat cliché wel echt waar.

Formaat aangespoelde walvis

Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat ik beviel, na acht maanden een zwangerschap from hell was het eindelijk zover. Niets maar dan ook niets aan mijn zwangerschap ging zoals ik het mij voor had gesteld. Behalve het zwanger worden… maar dat is misschien meer een onderwerp voor een adult blog hahaha. Ik was 8 maanden misselijk, had elke complicatie die je kan bedenken. De meest charmante complicatie was ‘polyhydramnion’, extreem veel vruchtwater, wat bij een toch al niet tenger vrouwtje als ik resulteert in het formaat aangespoelde walvis.

Anyway, ik had ook een veel te hoge bloeddruk en tekenen van zwangerschapsvergiftiging. Ik was al medisch, maar het was zo gecompliceerd dat ik, toen ik zes maanden zwanger was, naar het VU gebracht met een ambu. Typisch gevalletje van ‘ook een keer meegemaakt’. Met niet werken, veel rust, opnames in het ziekenhuis en medicijnen heb ik het tot ruim acht maanden vol gehouden. Toen was de bloeddruk zo hoog dat er ingeleid moest worden.

Hormonale high

Na vijf dagen inleiden, in een academisch ziekenhuis waarbij elke arts in opleiding ook even wilde “kijken”….. kwam men toch nog heel plotseling tot de conclusie dat er een spoed keizersnede aan te pas moest komen. Ik was uitgeput, had al 3 nachten amper geslapen, had nog geen wee gehad, en onderging het allemaal redelijk sterk. Als je nog zwanger bent, maak je blijkbaar hormonen aan die je in een high brengen. De keizersnede zelf was één van de gekste ervaringen ooit… de geboorte was op zijn zachtst gezegd spannend met een APGAR score van 5 en daar lag ik dan op de uitslaapkamer.

Toen kwamen ze, de eerste kraamtranen. Tot dat moment had ik alles doorstaan, het was zwaar, moeilijk en ik was sterk geweest. En daar lag ik dan alleen. Geen idee waar je baby is, manlief was met baby mee zoals in het geboorteplan stond. ‘Is dit het nou’ dacht ik alleen maar. Ik werd daarna naar de NICU gereden, waar Olivia voor het eerst echt in mijn armen werd gelegd. Ik voelde zoveel emotie, maar ik had niet echt het gevoel dat dit mijn baby was.

Het hele proces van bevallen had ik gemist, geen weeën, geen natuurlijke geboorte, tijdens de keizersnede een extreme reactie op de ruggenprik dus niet helder en omdat ze niet ademde, mocht ik haar niet direct zien. Ik voelde niet dat dit echt mijn baby was. Olivia hoefde niet op de NICU te blijven maar mocht ook niet bij mij zijn. Ik heb haar de eerste dag 3 keer gezien vanuit mijn ziekenhuisbed en ik was moegestreden en letterlijk kapot. De kraamtranen prijkten in mijn ogen….

Ben ik een slechte moeder?

Die eerste nacht sloeg mijn moedergevoel als een bom in. Ik voelde dat er iets was, belde midden in de nacht de verpleegster en de kinderafdeling en het bleek dat het niet goed ging met Olivia. Ik voelde het aan en ging weer in battle modus. De volgende dag ging het veel beter met haar en had ze de stijgende lijn te pakken. Ik kreeg een kamer waar ik met Olivia mocht zijn en toen gebeurde er iets geks. De verpleegster bood aan dat ze Olivia mee zou nemen voor de nacht zodat ik kon slapen, en ik heb het nooit meer erover gehad met iemand, maar dat voelde als een opluchting.

Ik was moe, kon niet eens overeind komen, wist niet goed wat ik moest doen en vond het dus best. Het voelde alsof ik dan een slechte moeder was. Want ik zou toch in alles mijn baby voorop moeten stellen. Maar dat deed ik dus niet. Ik liet Olivia meenemen en lag daar. Mij afvragend hoe het nou verder ging. Het is toch nog steeds een taboe om over deze dingen te praten, laat staan over je kraamtranen. Als moeder moet je kind je alles zijn vanaf minuut 1, toch heb ik die roze wolk niet ervaren.

Wekenlange donkere wolken

Toen we thuis kwamen, ging ik op de automatische piloot. Ik vond Olivia de mooiste en liefste baby die er was. Kon haar niet meer wegdenken en werd een hele beschermende moeder. Maar nog weken lang heeft ook het gevoel van zwaarte in mij gezeten. Ik was uitgeput en kon de positieve kanten van het moederschap niet altijd zien. Maar daar praat je niet over, en dus bikkel je door. Die kraamtranen, die voor veel moeders niet echt tranen zijn maar psychische zwaarte en depressieve gevoelens, die hielden bij mij weken aan. Langzaam trokken de donkere wolken op en werd ik weer mijzelf, als ik er meer over gepraat had was dat waarschijnlijk sneller gegaan, maat dat deed ik dus niet.

Ik ben een goede moeder

Toen ik na 4 maanden weer ging werken vond ik heel snel mijn ritme. Ik vond het heerlijk om naast moeder ook gewoon mijzelf te zijn. Ik vind het heerlijk om te zorgen maar ik heb ook tijd en ruimte voor mijzelf nodig. Mijzelf totaal wegcijferen, wat de eerste maanden met een pasgeboren baby toch echt het geval is, ligt niet in mijn aard. Toen niet en eigenlijk nog steeds niet. En ladies…. Daar is niks mis mee! Iedereen ervaart het moederschap anders. Die eerste weken, die zijn gewoon FUCKING moeilijk.

Die kraamtranen, dat zijn soms geen kwestie van korte huilbuitjes, die kunnen zich uiten als wekenlange donkere periodes. En dat is niet erg! Praat erover, maak anderen deelgenoot. Niemand trekt de liefde voor je kind in twijfel als je het moeilijk vindt (dat dacht ik namelijk). Geloof mij, ondanks alle ellende van de zwangerschap en kraamperiode kan ik volmondig tegen en over mijzelf zeggen: ik ben een goede moeder!