Ooit was ik best cool, was ik elke avond de hort op en was ik overal voor in. Dat is nu wel over. Ik ben officieel saai, sneller moe, niet meer voor alles in. Oftewel ik ben een zombie geworden. Van multi-taskende socialisers zijn mijn hubby en ik “real-time ouders” Het leven bestaat nu uit; schoonmaken, luiers verschonen, opvoeden, regelen, plannen. Alles staat in het teken van onze minions.

Rijkdom

Elke ouder zal het beamen dat kinderen je leven verrijken, je leven een bijzondere invulling geeft en een ongelovelijke blijdschap met zich meebrengt. Daarentegen herken ik mezelf niet meer terug van de vrouw die ik tien jaar geleden was. Mijn leven heeft een ommezwaai gemaakt. We houden van onze kleintjes. Om hen te zien groeien, ontwikkelen en te zien ontwikkelen tot kleine mensjes, is geweldig.

Daarentegen realiseer ik me des te meer dat het ouderschap me ook soort van in de war brengt, naast alle persoonlijke veranderingen. Ik ben benieuwd of het volgende jullie ook wel eens is overkomen, of ben ik de enige die is veranderd in een zombie;

Zombie acties:

Het komt met regelmaat voor dat ik een hele ochtend naar dora & friends aan het kijken bent, terwijl de kinderen op bed liggen. Nickelodeon kan hier zonder probleem een hele ochtend opstaan zonder dat ik het door heb. En als ik het dan toch door op, kijk ik de serie gerust stoïcijns af. Mijn verstand staat op een soort van ‘pauze’ stand.

De kinder namen worden continue omgewisseld. Mijn dochter heet Oli.. uhh Yvette En Lucas noem ik verdacht veel Joris, naar mijn neefje. Mijn verstand is gewoon verdwenen. Het is maar goed dat ik mijn hubby zijn naam nog wel ken 😀

Je douched met de deur open en zweert toch zeker een paar keer je kindje te horen huilen. Hoe vaak heb ik de douche wel niet uitgezet om te luisteren

De puntzak met zelf uitgekozen snoepjes van de kruidvat die ik met secure heb uitgekozen verberg ik met mijn leven voor de kinderen. Op CSI-achtige manieren probeer ik er van te snoepen. Want als ze ook maar iets merken, ben ik de klos. Ik probeer hen ervan te weren, want tja suiker is zo slecht….

De bankpas heb ik inmiddels vier keer opnieuw moeten aanvragen, omdat ik hem gewoonweg niet kan terugvinden. Laat staan de pincode, hoevaak ik die wel niet verkeerd heb ingetoetst.

Je stopt alle droge kleren in de droger om te drogen en komt hier pas achter als hij elke keer na vijf minuten stopt.

Als er ergens een kindje huilt, ook al zijn ze niet bij me, spring ik op en kijk om me heen. Het is een soort Pavlov reactie.

Ik wilde eigenlijk iets anders zeggen, maarrrr, laat maar, ik ben het vergeten.

Als ik in de auto zit en rem, gaat mijn hand vaak automatisch naar rechts. Zelfs als de kinderen niet naast me zitten.

Het zingen van woezel en pip liedjes is me niet vreemd. De liedjes blijven alleen hangen en zing het zelfs tijdens het stofzuigen, als de kids er niet zijn.

Je doorzoekt het hele huis naar je bril tot je het door hebt dat je hem eigenlijk al op hebt.

In de auto is het zo stil en zen dat ik regelmatig naar mijn werk rijd en de afslag gewoon mis.

De mantra hoofd, schouder, knie en teen blijft in mijn hoofd hangen. Zelfs als ik aan het sporten ben. Zombie to the max!

Het dragen van twee verschillende sokken, schoenen of zelfs een shirt dat omgekeerd zit, is me niet vreemd. het is wel gênant dat een ander mij hierop moet wijzen.

De boodschappen zijn betaald, je hebt je auto terug gevonden, bent naar huis gereden en dan heb je door dat je de boodschappen helemaal vergeten bent. De kassiére bij de Jumbo weet ‘heel gênant’ mijn naam al.

En tsja last but not least… Je vergeet alles van kleine dingen tot aan belangrijke dingen. Je jas, de kinderwagen, je horloge, je portemonnee. Ik weet soms niet eens meer hoe mijn collega heet. Het moederschap veranderd je onbewust in een zombie.

Zou het ooit nog goed komen? Misschien toch maar kruiswoordpuzzels gaan maken om weer scherp te worden.

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat.