Vreselijk ziekenhuis personeel aan je bed… Hoe ga je daar mee om?

Ik vergeet het nooit meer…. Het was hoogzomer toen ik 41 weken + 4 dagen zwanger was. Mijn 2e kindje, een dochter kon zich elk moment melden, maar we zaten vol in het hoog seizoen. Dat betekende ook wel dat de vaste bekende gezichten van mijn verloskundigengroep vrijwel allemaal op vakantie waren. Op het moment van bellen bij steeds langere weeën, werd al snel duidelijk dat het een onbekende “Merel” werd die de bevalling zou begeleiden. Onbekend ziekenhuis personeel stond niet op mijn wishlist, maar het zei zo..

Adem in, adem uit…

Ze oogde me nogal jong, maar de opleiding heeft ze gehaald en dat is niet niks. Dus kundig is ze zeker wist ik mezelf te vertellen. Hormonen doen immers gekke dingen met je! En neem van mij aan dat het je tijdens pijnlijke weeën niets uitmaakt wie je door het lijden heen helpt. Ze liet me heel lief en zorgzaam met rust waardoor ik in bad de pijn in mijn eentje kon weg puffen. Ze kwam me af en toe even controleren en dat werkte prima, tot het moment dat ze me “vrouw” ging noemen. VROUW?

Ik voelde me net een koe op de veemarkt “Kom op vrouw, je kunt het” Riep ze me moedig toe. En niet 1,2, of een paar keer. Nee, bijna na elke zin! Ze had niet door dat me dit stilletjes aan enorm ging irriteren. Hormonen of niet, ik moest er wat van zeggen, want je moet immers op je eigen lichaam en geest letten tijdens het bevallen. En haar bemoedigende woorden zette mij juist in stress stand.

Redder in nood

Mijn zusje kwam als extra steun en wist me tijdens de hevige weeën pijn op te beuren. Ik wilde heel graag thuis bevallen net als bij mijn eerste kindje. Dit plan viel echter in duigen. Het werd geen thuisbevalling en moest door mijn groene vruchtwater last minute naar het ziekenhuis. Terwijl we van de trap af strompelden met tig centimeter ontsluiting, kreeg ik de kans om de hulp van mijn zusje in te roepen. Ik vroeg zusterlief of ze Merel kon vragen me geen ‘Vrouw‘ meer te noemen. Ze heeft me gered van een hormoon attack haha. Anders zou ik het ambulance personeel spontaan gevraagd hebben om me naar een ander ziekenhuis te rijden!

O, nee

En zo geschiede! Er zou geen “vrouw‘ meer uitgeroepen worden. Het werd meis, of mijn roepnaam. Helemaal goed, ik werd spontaan weer rustig. Tot het ziekenhuispersoneel de bevalling overnam en de gynaecoloog tijdens mijn persweeën riep: Kom op vrouw, PUSH.  “WHATTT, Onee! Ik kon het niet laten…. Tussen de pers weeën in riep ik pinnig ‘Noem me geen vrouw, ik ben geen koe‘ Oeps…. Ze moest er gelukkig om lachen, ik kon me focussen op de bevalling en mijn man had het schaamrood op zijn kaken staan. Het was een hilarisch moment kan ik je vertellen!

Amsterdam rules

Achteraf gaf ze aan dat het Amsterdams is om vrouw te zeggen en bood haar excuses aan. Achja… Toen ik de kleine zag maakte het me allemaal niets meer uit … En inderdaad, ik vind het vreselijk om vrouw genoemd te worden! In Amsterdam blijkt het een standaard benoeming te zijn, maar voor de lezers onder ons…..dan weet je dat ;-D! Je begrijpt dat toen ik zwanger was van mijn derde, dit gelijk vermeld werd in het dossier. En mijn man is de beste partner in crime en lette er nauwlettend op bij de komst van baby Lucas.

Gerelateerde blog: Hij is er!! En hebben hem vernoemd naar 3 bijzondere personen

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter| Facebook |Youtube| Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat