Toen Femke haar verhaal over haar kanker diagnose een paar jaar geleden deelde op haar Facebookpagina viel ik stil. Kanker? Femke? Ze is nog zo jong…ze hebben 2 jonge kindjes..hoe dan!? Mijn hart brak en in die jaren die volgde, deelde ze haar struggles die ze meemaakte, samen met haar prachtige gezin. Ze wist me keer op keer te raken in haar lijdensweg, maar ook te intrigeren door haar positiviteit. Ik help dan ook graag om haar missie te helpen uitdragen! Ze wil namelijk dolgraag een hart onder de riem steken van iedere kanker patiënt en dit voor voor hen allen beschikbaar maken! We vertellen heel graag meer over het Buddyhuis! “Beat that bastard!”

Femke vertelt…

Geveld door een griepje kroop ik vanmorgen terug onder de wol en had ik zomaar tijd voor een paar overpeinzingen. Ik deel ze graag met jullie….

What Kanker? Ik?

Nog maar drie jaar geleden draaide mijn leven rond deze tijd van het jaar 180 graden om. Met de mededeling dat ik kanker had, stond alles op zijn kop.

“Ik? Kanker? Dat kan toch niet!” “Ik ben pas 40, heb een jong gezin, ik wil en kan er nog helemaal niet tussenuit knijpen.” De eerste dagen na de diagnose van kanker waren het allerergst. Doordat het lab dicht was rondom kerst, liet een officiële uitslag op zich wachten. Ik heb die dagen letterlijk ondervonden wat doodsangst is. Zwetend wakker worden… zo hopend op een droom maar al snel weer realiserend dat het echt mijn waarheid was.

Nu terugkijkend op de tijd van toen, hadden die dagen gek genoeg ook iets intiems. We bouwden met de kinderen een groot bed in de woonkamer zodat we 24 uur per dag samen konden zijn en niemand zich eenzaam hoefde te voelen. Hoe enorm rijk om zo’n warm nest te hebben.

Vriendschap met de vijand

Na die eerste klap, begon het in te dalen. Had nooit gedacht dat ik, die altijd zo’n enorme angst voor dood en ziekte had gehad, in staat zou zijn een soort van vriendschap te sluiten met die vijand kanker. Nou ja, vriendschap is niet het juiste woord. Door mijn grootste angst aan te kijken, bleek ik in ieder geval in staat samen met hem op te trekken.

Vanaf de dag na kerst, vielen de eerste kaarten op de deurmat en werden er vele verwencadeautjes bezorgd. Bovendien ontving ik een enorme hoeveelheid lieve aandacht van familie, vrienden en uit hoeken waar ik het helemaal niet van verwachtte.

Alles wat je aandacht geeft groeit

Mijn kanker tumoren groeide gelukkig niet bij het geven van aandacht, maar ik als mens zeker wel. Ik kon die chemo’s, bestralingen, operatie goed hebben doordat ik zoveel warmte ontving. Mijn motto werd #beatthatbastard en na bijna een jaar van behandelingen was het geluk aan mijn kant en was ik schoon.

Klotsende oksel

Inmiddels kan ik met wat meer afstand en een beetje minder emotie terugkijken op deze periode dat de kanker geconstateerd werd en de eerste behandelingen. Het helpt natuurlijk wel dat ik al twee goede checks heb gehad. Die blijven overigens altijd ‘klotsende oksels’ spannend.

Maar goed, terugkijkend kan ik nu concluderen dat aandacht mij door iedere behandeling heen trok. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op behandeldagen zelfs verheugmomenten had. Ik kreeg bijvoorbeeld altijd een cadeau opgestuurd van mijn hotelschool maatjes, zo welkom en feestelijk op wat eigenlijk een sombere dag was.

Iedere chemo gingen er vriendinnen mee. Daarmee ontlastten ze het thuisfront en zorgden ze voor dierbare gesprekken met soms een traan maar ook heel veel gelach. Dat laatste dan vaak weer tot tranen toe.

Buddy

Bovenop alle liefde van man, kinderen, vrienden, familie en vele anderen had ik ook nog gesprekken met een nieuwe vriendin, mijn buddy. Wat heb ik, bovenop geluk van genezing, een mazzel gehad met al die liefde en aandacht. Inmiddels ontmoet ik heel veel kanker lotgenoten (sorry zo’n rotwoord, maar weet even geen andere). Iedereen heeft zijn eigen verhaal, verdriet, humor en wensen. Gemene deler is dat aandacht, een hart onder de riem, zo welkom, néé noodzakelijk is, voor allen. Vanuit het buddyhuis is dat waar we iedere dag voor proberen te zorgen.

Mijn leven stond volledig op zijn kop. Ik ben zo dankbaar dat ik met zo veel aandacht weer grond onder mijn voeten kreeg.

Fijne feestdagen allemaal! Geniet en zorg voor elkaar. Liefs Femke

Help helpen

Wil je helpen? Noteer alvast 5 april in je agenda. Femke gaat dan, hopelijk met heel veel anderen, deelnemen aan de Buddyloop. Met de Buddyloop gaan ze een marathon afstand wandelen tussen de drie Antonius ziekenhuizen (estafette mogelijk) en hiermee hopen ze heel veel geld op te halen voor het Buddyhuis. Zodra inschrijven mogelijk is, horen jullie het gelijk!

Borstkanker

Wist je dat één op de zeven vrouwen in Nederland borstkanker krijgt? En na de diagnose borstkanker kun je echt worden overspoeld door emoties van angst en onzekerheid. Het is zelfs aangetoond dat een groot deel van de vrouwen de chirurgische behandeling voor borstkanker hebben ervaren als een mentaal trauma. En je kunt je indenken dat dit de kwaliteit van leven op alle vlakken intens beïnvloedt. Het is dan zeer waardevol en van grote betekenis dat je gelijkgestemden ontmoet. Als je in contact komt met iemand die iets vergelijkbaars meemaakt of mee heeft gemaakt, kan dat heel waardevol zijn. Het helpt met de verwerking van de diagnose en biedt inzicht in de aankomende behandeling(en). Hoe belangrijk en waardevol en help Femke dit dan ook heel graag meer bekendheid geven!

Liefs Olivette,

Olivette is ook actief op TwitterFacebook Youtube Instagram en vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat