Rol van je partner. Want bevallen doe je niet alleen!

Nou ja… de zwangere vrouw is ‘by far’ degene die het meeste werk verricht, voor én tijdens de bevalling. Maar wat ben ik blij dat mijn man er is! Zijn rol was van cruciaal belang ‘Er voor me zijn’ was voor mij het allerbelangrijkste tijdens deze bijzondere roller coaster van emoties. Je partner heeft daarmee een belangrijke rol tijdens de bevalling.

We zijn zwanger!!!

Met een positieve zwangerschapstest op vaderdag begon het toeleven naar die belangrijke datum. De geboortedag van ons meisje! Vanaf dat moment voelde ik me moeder van het kleine wondertje in mijn buik.

Papa zorgde ervoor dat ik geen muurtje ging verven, omdat dat slecht zou zijn voor de baby. Naast de muur zorgde hij ook voor het verbouwen van het bedje en al dat soort praktische dingen. Hij nam zijn aanstaande vader rol gelijk heel serieus. Alle babybenodigdheden werden van zolder gehaald of zo nodig aangeschaft. Samen keken we vol bewondering naar het bewegende mensje dat op het echoapparaat verscheen. We bedachten een babynaam die we allebei mooi vonden. En zo leefden we langzaam naar het moment toe.

Rol van je partner tijdens de bevalling

Over ‘wat te doen tijdens de bevalling’ hadden we het eigenlijk helemaal niet gehad. De vorige keer liep het immers ook allemaal anders dan gepland. We wisten alleen dat het een ziekenhuisbevalling zou worden in verband met een eerdere keizersnede. Er kwam dus geen verloskundige bij ons thuis. Dat vond ik geen probleem, want mijn voorkeur ging naar een bevalling in het ziekenhuis. Manlief vond een ziekenhuisbevalling ook wel een veilig idee. Hij zou zorgen voor alle praktische dingen en zou er voor me zijn om te steunen. Zijn rol in het hele gebeuren was zo waardevol.

Een zorgeloze start

Bij mijn eerste zwangerschap maakte ik me enorme zorgen over de tocht van huis naar het ziekenhuis. We woonden in Londen en hadden, zoals de meeste mensen daar, geen auto voor de deur staan. Ik zag me al puffend in de bus zitten. Of een taxistoel vol vruchtwater. Zouden ze me überhaupt wel meenemen?

De nodige grappen waren al gemaakt maar het bleef een stresspuntje voor mij. Gelukkig wist Martijn me gerust te stellen. Het vervoer was zijn pakkie-an en daar hoefde ik me verder niet druk over te maken. Fijn zo’n rol verdeling. Gek genoeg was alleen die opmerking voor mij genoeg om het helemaal los te laten. Weg stress! Volledig vertrouwen in mijn man.

Oh, oh gebroken vliezen en nu?

Ik was zo uitgegaan van een zwangerschap van 42 weken dat mijn bevalling één dag na mijn uitgerekende datum totaal onverwacht kwam. Na een relaxt avondje voor de buis ging ik lekker laat naar bed. Om half twee lag ik er in. Een uur later braken mijn vliezen. Ik heb meteen mijn man wakker gemaakt. Wat nu? Een beetje proberen te slapen en wachten.

Slapen konden we allebei niet meer. Vol spanning wat er allemaal ging gebeuren. Om de tijd te doden hebben we een documentaire gekeken op tv. We stonden er samen in, vol afwachting wat er allemaal ging gebeuren. Heerlijk vond ik het dat Martijn alle praktische dingen regelde. Mijn moeder zou er om 8 uur zijn om op ons meisje te passen zodat wij om 9 uur voor controle in het ziekenhuis konden zijn.

Zijn dit nou weeën? Laat mij maar met rust!

Alles was goed en we mochten naar huis. Thuis wilde ik alleen maar op bed liggen. Ik had 1 uur geslapen en ondertussen kwam het allemaal langzaam op gang. Hèt moment waarop je man zijn beste beentje voor kan zetten door je goed te verzorgen.

Wil je wat eten of drinken, een warm bad of een massage? Daar kan hij je prima bij helpen. Het enige waar ik behoefte aan had was rust! Hier is weer een belangrijke taak voor je lief weggelegd. Mijn dochter werd uit mijn kamer gehouden en verder wilde ik vooral niemand om mij heen. Geen man, geen kind, alleen mijn dekbed en ik. Martijn was buiten een boompje aan het planten en ik was druk bezig met ontdekken dat ik al die relaxte yogahoudingen helemaal niet zo relaxt vond.

Voorweeën, weeën en timen

Ik hield me totaal niet bezig met het timen van de weeën. Ook hier is een mooie taak weggelegd voor je partner. In mijn geval was het ervaringsdeskundige: mijn lieve moeder die me richting het ziekenhuis stuurde. Ik dacht dat ik nog in mijn voorweeën zat. Dat viel me overigens wel vies tegen, die voorweeën. “Als dit voorweeën zijn ga ik echt om pijnstillers vragen!” Maar goed, achteraf bleek dat ik er al middenin zat. Mijn man kon het dus al helemaal niet weten.

Met gierende banden

Ik had mijn spullen klaar staan en Martijn had “uitgezocht” dat het met zijn auto 7 minuten rijden was naar het ziekenhuis. In werkelijkheid werden die 7 minuten in een snelle auto, zijn langzaamste ritje ooit.

Ik riep vanuit de achterbank “niet te snel, niet te snel!” In een snelle auto zitten tijdens je weeën is geen fijne combinatie. Gelukkig kan mijn snelle man ook heel rustig optrekken. In de rolstoel had ik hetzelfde verzoek. Dus heel rustig verplaatsten wij ons richting de afdeling. Niet te snel! Het was gelukt. Zonder dat ik me er mee hoefde te bemoeien was ik van ons huis naar het ziekenhuis gekomen.

Hallo daar zijn we dan!

Ik weet niet hoe het bij jullie zit met communiceren tijdens je weeën maar ik had weinig behoefte aan praktische gesprekken. Zoals me aanmelden bij de kraamafdeling. Ook weer fijn dat Martijn dat lekker kon doen. Ik hing in mijn rolstoel terwijl hij het woord deed.

Natuurlijk werd mij ook het één en ander gevraagd waar ik netjes antwoord op gaf. Samen gingen we naar de verloskamer in het ziekenhuis. Ondertussen had mijn ‘laat-me-vooral-alleen’ fase waar ik thuis in zat plaatsgemaakt voor mijn ‘ga-geen-seconde-van-mijn-zijde’ fase.

Puffen en persen en de hand van je partner

Ik lag nog maar net op het ziekenhuisbed of mijn weeën gingen over in persweeën. Onderweg was ik nog bang dat ik amper ontsluiting had. Dat al het voorwerk voor niks was geweest. In het ziekenhuis bleek dat ik volledige ontsluiting had en ik mocht meteen persen. Wat super fijn! Hier is de rol van iemand waar je van houdt naast je bed misschien wel het grootst.

Ik wilde in ieder geval iemand naast me. Zijn aanwezigheid kunnen voelen en weten dat hij er voor me is. Als partner kan je niet meer doen dan aanmoedigen, je vasthouden en er zijn. Bij sommige vrouwen moet je even een vloedgolf van scheldwoorden over je heen laten komen en een fijngeknepen hand voor lief nemen. Ik heb geloof ik alleen in de auto zachtjes gevloekt en zijn hand zag er nog volledig onbeschadigd uit.

Medische ingreep door mijn econoom

Alles was super gegaan. Ons kleine meisje was er uit gefloept. Oké dit klinkt iets makkelijker dan het in werkelijkheid was. Maar daar was ze dan. Bij het opstellen van het geboorteplan van nummer 1, wees Martijn nog even op het feit dat hij economie had gestudeerd en geen medicijnen. Dus die navelstreng doorknippen was nog geen uitgesproken zaak. Nu ging hij als een volleerd knipper te werk. De eerste luier kreeg ons meisje van papa. Wat is het toch een alleskunner, die man van mij!

Liefs Aileen

Olivette is ook actief op Twitter Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat