De Laatste Keer Theorie: bewust van het nú met je kinderen

Ik kwam de #thelasttimetheory tegen op Instagram, die TikTok-trend waarin ouders zich ineens realiseren dat er een dag komt waarop je een handeling voor de laatste keer uitvoert zonder je dit te realiseren! Op social media ging dat specifiek over het moment dat je je kind voor de allerlaatste keer optilt, zonder dat je het doorhebt. Het raakte me harder dan ik had verwacht en ik keek met weemoed naar de beelden. Niet omdat het verdrietig is, maar omdat het zo waar is en zo mooi. Kinderen worden groter, sterker, zelfstandiger… en mijn rol verschuift mee. Waar ik vroeger veel voor ze uit handen nam en in de zorgende rol zat, ben ik tegenwoordig meer toeschouwer, supporter, spreekbuis, aanjager en vangnet tegelijk.

Mijn oudste is nu twaalf en zit in de brugklas van de middelbare school. Hij smeert zijn eigen brood, pakt zijn eigen tas, weet feilloos welk uur uitvalt en vormt steeds meer zijn eigen mening. Maar zodra de avond valt en we nog even samen de dag doornemen, of hij al leunend tegen me aan ligt tijdens een film, zie ik hem weer zoals hij ooit was: mijn kleine jongen met grote verhalen, volle gedachten en armen die nog steeds om me heen kunnen. Alleen… ik voel het. Het verandert, de tropenjaren zijn voorbij. De momenten worden schaarser. Niet minder waardevol, maar anders. Hem optillen en in de lucht gooien kan ik allang niet meer.

Ze groeien sneller dan je bij kunt houden

Er zijn ook zoveel momenten waar ik destijds níet bij heb stilgestaan. De eerste keer weet je vaak maar al te goed. De eerste schooldag, eerste woordje, eerste keer zelf fietsen, lopen… Maar de laatste keer … nee, vaak niet…

De laatste keer dat ik hem een flesje gaf.

De laatste keer dat ik met hem naar school fietste.

De laatste wisseltand waarvan ik dacht: “O ja, dat was het dan.”

Maar andere momenten? Die zijn me simpelweg ontglipt. De laatste keer dat ik hem op mijn heup droeg, heb voorgelezen, de laatste keer dat hij “til me” zei, of die kleine momenten die ik doorheen joeg omdat ik te weinig tijd had. Pas achteraf besef ik hoe bijzonder ze waren. Dat zijn de herinneringen die nu soms zachtjes terugkomen. Niet om me schuldig te maken, maar om me te laten zien hoe snel het gaat en hoe kostbaar het nú is.

Je hebt ze maar even te leen

Misschien is dat waarom de last time theory me zo raakt. Je hebt je kinderen eigenlijk maar te leen, tot ongeveer hun achttiende. Je vormt, stuurt, leert en begeleidt ze richting ern gelukkig, onbezorgd, zelfstanfig leven. Daarna is het aan hen. Je hoopt dat je ze genoeg hebt meegegeven: hoe ze zich moeten redden, koken, twijfelen, herstellen van teleurstellingen, hun eigen keuzes maken zonder bang te zijn voor de wereld. Je hoopt dat ze met rechte rug vertrekken en altijd weten dat ze thuis kunnen komen. Dat je fundament sterk genoeg is om los te laten, met een stevige basis aan levenslessen, waarden en normen.

Niet alles hoeft op camera

Toen ik de trend zelf wilde filmen, zag mijn zondagskind dit en nam zijn eigen regie. Logisch, op deze leeftijd is een camera er één te veel. Het moment was er simpelweg niet. Ik moest erom lachen, al zat er ook een kleine steek in mijn hart. Later dacht ik: misschien wil hij helemaal niet dat het de laatste keer is. Misschien is het juist een teken dat hij me nog steeds dichtbij wil, maar op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo.

“Mam, ik skip je nu,” riep hij lachend… en misschien was dat maar goed ook. Dit wás gewoon niet de laatste keer. Buiten beeld deed hij mee. Niet op beeld, hij was degene die het filmen stopte en toen wel opgetild wilde worden . En dat is oké., ik genoot hier extra van, mijn kleine, grote jongen, die altijd mijn kleine jongen zal zijn!

Het draait om het nú

Daar zit voor mij de kern van deze trend. Het gaat niet om dat ene “laatste” moment. Het gaat om bewust zijn van het nú. Van de groei die ze doormaken én van de rol van moeder langzaam verandert. Van kleine jongen naar een volwassen man, van optillen naar loslaten, van vasthouden naar begeleiden. We hoeven niet te treuren om wat verdwijnt; we mogen vieren en dankbaar zijn wat ontstaat.

Later, als hij dertig is…

Hopelijk kan ik hem straks, als hij dertig is, nog steeds optillen. Niet letterlijk, deze moeder word ook ouder en fragieler, al zou ik dat fantastisch vinden, maar figuurlijk. Dat ik degene ben bij wie hij aanklopt als het even tegenzit. Dat mijn armen nog altijd een plek zijn waar hij mag schuilen, zijn hoofd leegmaken of gewoon even niks hoeft.

Moraal van het verhaal

We hoeven het laatste moment niet te vangen. We hoeven het niet te filmen, niet te bewaren, niet krampachtig vast te houden. Het komt vanzelf, vaak ongemerkt

Marjolein 

Volg je ons als op Facebook | Tiktok | Instagram | Pinterest | Youtube We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat.