Is het nu zwaar een derde kindje?

Is het niet zwaar met een derde kindje? Red je het allemaal wel? Respect hoor! Dit zijn een aantal reacties die ik recent heb gehoord na de geboorte van Lucas. Ook afgelopen weekend tijdens onze babyborrel werd me vaak gevraagd, of ik het wel allemaal kon bolwerken. Een goede reden om in de pen te klimmen.

Zwanger

Tijdens mijn zwangerschap zei ik volmondig “nee hoor’. Een derde erbij is helemaal niet zwaar. Voor twee denken (drie, mijn Hubby eigenlijk ook) was te doen. Een 3 en 2-jarige verschilt niet veel van elkaar. Je kunt ze samen in een bolderkar zetten, boodschappen toen, samen aan het kleuren zetten. Ze hebben het altijd reuze naar hun zin en vermaken elkaar met grappen en grollen. Des te boller mijn buik werd, des te meer aandacht mijn kinderen van me vroegen.

Alsof ze voelden aankomen dat ze mijn aandacht moesten delen met een 3^e spelbreker. En ik vergat ook dat de terrible 2, ofwel “Twee is nee”  bij Yvette was ingetreden en dat Olivier met zijn 3 jaar, toch echt een eigen willetje heeft. Van een rustig, harmonieus gebeuren, veranderde het soms in een slagveld. Het opvoeden was echt begonnen en als je dan hoogzwanger bent, is dit best zwaar.

Help

Mijn verlof kwam op het juiste moment. Mijn buik was van dermate grootte, dat ik een bezienswaardigheid werd. Ik kon niet anders dan rustiger aan doen, de kids meer zelf laten doen, ze minder optillen en hulp vragen. Mijn lontje werd helaas ook korter. Ook mijn uithoudingsvermogen ging sterk achteruit. Een uitje naar de supermarkt duurde normaliter 5 minuten, maar nu deed ik er een uur over om alle goedbedoelde en lieve opmerkingen te beantwoorden en mijn grote lijf vooruit te wachelen.

Ik pushte mezelf om leuke dingen te blijven doen met de kleintjes, want van thuis zitten werden ze sjaggie. Het was elke keer een verademing als ze naar de opvang gingen. Ze gingen er huppelend naar toe en kwamen terug met hun schoenen vol zand na een heerlijke dag spelen. Ik ben wel teruggekomen op mijn woorden “nee hoor, een derde is helemaal niet zwaar” Een derde kindje, toen nog in mijn buik’, vergde zeker weten meer van me.

Mijn buik was van dermate grootte, dat ik een bezienswaardigheid werd. Ik kon niet anders dan rustiger aan doen, de kids meer zelf laten doen, ze minder optillen en hulp vragen. Mijn lontje werd helaas ook korter. Ook mijn uithoudingsvermogen ging sterk achteruit. Een uitje naar de supermarkt duurde normaliter 5 minuten, maar nu deed ik er een uur over om alle goedbedoelde en lieve opmerkingen te beantwoorden en mijn grote lijf vooruit te waggelen.

Ik pushte mezelf om leuke dingen te blijven doen met de kleintjes, want van thuis zitten werden ze sjaggie. Het was elke keer een verademing als ze naar de opvang gingen. Ze gingen er huppelend naar toe en kwamen terug met hun schoenen vol zand na een heerlijke dag spelen. Ik ben wel teruggekomen op mijn woorden “nee hoor, een derde is helemaal niet zwaar” Een derde kindje, toen nog in mijn buik’, vergde zeker weten meer van me.

Realiteit

Lucas is nu 6 weken oud en ik ben stapeldol op mijn kleine mannetje. De 2 dagen dat de kindjes naar de opvang zijn geniet ik op en top van zijn ‘klein zijn’ De dagen dat de drie allemaal thuis zijn, is het aanpoten. En heel eerlijk, dan weet ik het soms echt even niet. Dat zijn ze momenten dat ik soms denk, “Help”

Chaos

“Mama helpen, de kleurpotloden zijn gevallen” mijn dochter zit dan nog geen twee minuten te kleuren. Vanuit de keuken aanschouw ik het en zie dat ze de hele tafel mee-gekleurd heeft. Vanuit het toilet hoor ik Olivier roepen, “mama klaahaaarrr, poepie” en ik hoor de wc-rol ontrolt worden. De jongste telg van 6 weken begint met lichtjes huilen, want het is voed-tijd. Ik heb nog geen stap verzet, of mijn dochter roept ondertussen keihard “au” dat gevolgd wordt met een schreeuw serenade.

Een kusje doet wonderen, maar o, zo lastig met in mijn ene hand schoonmaakdoekjes en in mijn andere hand Lucas die steeds harder begint te huilen van honger. Olivier heeft in de tussentijd de hele wc-rol ontrolt en de hele wc ermee versierd. Als ze alle drie mijn aandacht nodig hebben, heb ik soms lichte paniek.

Wanorde

Gisteren gebeurde hetzelfde. Olivier (3) had Yvette (2) omver geduwd en jawel met een tand door de lip als resultaat. “Plei-hei-ster”, riep ze me toe met een betraand gezicht. Net terwijl ik Lucas aan het verschonen was omdat zijn luier tot overmaat van ramp doorgelopen was, inclusief de bank.

Zoonlief had ondertussen de koelkast opengetrokken om het koelelement te pakken voor zijn zusje. Heel lief, maar hij trok de pot appelmoes mee, die de hele keukenvloer besmeurde. Binnen een minuut was er complete chaos en ik wist even niet gelijk te schakelen.

Het is een fase

Met twee vond ik het overzichtelijker. De één gesust, dan is de ander snel aan de beurt. De rust is dan snel wedergekeerd. Om een derde kindje jengelend aan je been te hebben hangen, moet je van goede komaf zijn, wil je de rust snel, zonder frustraties, terug hebben.

Conclusie

Een eenduidig antwoord op de vraag “ is het nu zwaar een derde” vind ik lastig. Het ligt er aan wanneer je het me vraagt. Op de momenten als hierboven beschreven, weet ik het soms echt niet. Dan wil ik weer dolgraag naar mijn werk om met mijn eigen hoofd en dromen bezig te zijn. Dat zijn momenten dat ik me onder het dekbed wil verstoppen en een groot stop-bord op mijn deur plak; “mama heeft pauze”. Maar eerlijk is eerlijk, die momenten zijn van korte duur. Als ik heel moe ben door de slapeloze nachten ga ik heel truttig een middag dutje doen. Een fitte mama kan gewoon meer aan en kan sneller schakelen.

Ik heb ondervonden dat je jezelf niet moet vergeten. Als mama moet je het uiteindelijk weten te rooien en hulp is daarin cruciaal. Tip: Het aanbod van je lieve vriendin om een pan pasta te brengen, aanvaard die. En vergeet vooral niet om goed en gezond te eten en op tijd je bed in te kruipen. Lekker in je vel zitten is zo belangrijk. Ik ben de sportschool dus ook maar weer gaan bezoeken. Me-time is belangrijk. En straks als ik weer ga werken, lig ik er vroeg in om fris en fruitig ‘acte de présence’ te geven. 3 Kinderen is aanpoten, maar het is het dubbel en dwars waard.

Alles is een fase bedenk ik mezelf als ik het even niet meer weet. En dan zet ik gewoon Brigitte weer even op ;-D Want o, o, o, wat heb ik toch een zwaaaaaar leven ;-D

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter  Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat