Ons geheim, geen geheim meer.. Het ICSI traject bewandelen is een emotionele rollercoaster

“Wel/niet, wel/niet, niet/wel’ ons verhaal in het openbaar delen? Zo stonden mijn man en ik (Annelie) 8 jaar geleden ook in dubio… wat te doen met ons grote geheim! Vertellen we het aan iedereen, of houden we het voor ons zelf? We hebben deels gekozen voor het laatste en “oh boy had ik het maar niet gedaan”, dan had het een heleboel ellende en stress gescheeld. Mijn man en ik besloten om toch ons verhaal te delen. Misschien wel om stellen die hetzelfde meemaken een hart onder de riem steken.

We blikken terug

Na een verbouwing van 8 maanden van ons huis, gingen we er voor. We houden van tradities, maar niet voor bepaalde volgorde qua trouwen, huis kopen en kindjes. We gingen er gewoon voor: we probeerden zwanger te raken nu het huis klaar was om een gezin in te stichten. Helaas bleef het een jaar uit en werd ik toch wat zenuwachtig. Na wat huisartsen/ziekenhuis bezoeken waren de donkere wolken boven ons realiteit! Een natuurlijke zwangerschap zat er wellicht niet in, we werden geadviseerd het traject ICSI in te gaan.

Tranen van onmacht

Mijn lieve zussen waren op de hoogte, want ik wilde het wel met iemand kunnen delen. Na een zwaar traject zie ik me nog zitten achter de I-pad om te face-timen met mijn zus die destijds in Frankrijk zat, vol enthousiasme vroeg ze me “en????” Na mezelf twee weken volgespoten te hebben met hormonen en een hele zware punctie, sloeg ik de handen voor mijn ogen en barste ik in tranen uit!

Lopen op eieren

Een kleine percentage heeft overstimulatie en door een fout van het ziekenhuis heb ik langer gespoten en had daardoor eierstokken van 10 cm. Ik liep rond met 29 eitjes, die er dus ook weer allemaal uit moesten met een punctie. Ik liep letterlijk op ‘eieren‘.. Ik weet het nog goed, de maandag vlak voor de zomervakantie; juffendag, daar zat ik dan. Die middag moest ik na een bezoek aan het ziekenhuis met spoed naar huis en mocht ik alleen nog maar liggen.

Je weet niet wat je overkomt, niet voor die tijd, niet na die tijd en niet achteraf…. Want ook na die zware punctie van 29! eitjes was ik gewoonweg een medicijn vergeten waardoor we niet in aanmerking kwamen voor een directe terugplaatsing…! Alles leek fout te gaan en een zwangerschap ‘ver van ons bed show’, allemachtig wat was ik verdrietig…

We namen een paar dagen vrij en gingen de familie rond…

Maar wie mij goed kent, ging ik met volle moed verder en ging ik uiteraard niet bij de pakken neerzitten. Van die mooie opbrengst aan eitjes hadden we bijna elke maand na de punctie-maand, wel een terugplaatsing. Maar och och. wat is het een aanslag op je lichaam al die stress! Elke maand weer afwachten vol spanning en dan weer die vreselijke teleurstelling en verdriet als het weer niet gelukt was en het einde van onze eitjes was in zicht, maar opgeven ho maar!

Ziek lichaam, verdriet en stress

En toen waren de eitjes na vele terugplaatsingen, teleurstellingen en verdriet toch echt op en waren we geen zwangerschap rijker. Maar wel een ziek lichaam en veel verdriet en stress! “Oh boy oh boy,” tijd om ons hart te luchten. We gingen de naaste familie op de hoogte brengen, want ook zij waren niet gek. Op een skivakantie hebben we geen alcohol gedronken, omdat we even gezond wilden doen…tegen collega’s ook maar smoesjes bedenken waarvoor ik weer eerder weg moest, of zelfs een dag niet op school was.

Groot nieuws

Je houdt het gewoonweg moeilijk vol. Emotioneel, rationeel en fysiek. En wat een opluchting gaf het me, nu de belangrijkste mensen op de hoogte waren. En wat bleek na een zoveelste terugplaatsing…. Een zwangerschap!!! We hebben met de hele bovendieping in het ziekenhuis een dansje gedaan en geschreeuwd, geknuffeld en gehuild!! Yes, ik heb er altijd in geloofd en de test die zwangerschapstest….die was POSITIEF!!!!

Ja, ik wil!

Mijn man liet er geen gras over groeien en vroeg me zwanger ten huwelijk in het mooie Parijs, waar mijn lieve zus als eerste op de hoogte was. Jeetje eindelijk tranen van geluk, wat voelde dat ook alweer heerlijk!!!! Maar och we waren blijkbaar nog niet genoeg op de proef gesteld als stel en kregen een hele spannende eerste echo….: het hartje klopte te zwak! Hij/zij zou het waarschijnlijk niet redden en daar moesten we ons samen op voorbereiden.

De man met de hamer

En bij de tweede echo was het fout, geen hartslag…dood! De man met die hamer was er weer, boem, weg…. verdriet! Maar we hadden een bruiloft voor te bereiden en daar ging ik voor, ziekenhuis per direct ‘on hold‘!! Een jaar positieve energie, een bruisend feest, daar gingen we voor. 

Er bleef nog een laatste poging voor ons over, dus daar wilde ik zeer zorgvuldig mee omgaan. Dus ook ben ik met mezelf aan het werk gegaan. Lichamelijk gezond zijn, dat wilde ik. Ik heb BEWUST mijn trouwjurk 3 maten te klein gekocht, want hij was niet alleen heel gaaf, maar ik ging er voor, met in mijn achterhoofd een gezond/fit en schoon lijf!!

Van huwelijk naar ziekenhuismodus

Vrijdag 21 oktober 2011 was een prachtig, mooie dag. Getrouwd, volmondig heb ik ‘JA‘ gezegd tegen mijn lief, mijn vriend, mijn partner, mijn alles… Wat hebben we genoten. En na 3 maanden wittebroodsweken gingen we weer volledig terug in de ziekenhuismodus. We gingen er voor, we hadden nog een laatste poging!! En kort na een nieuwe punctie waren de wonderen de wereld nog niet uit!

Ingetogen

In Februari 2012 kregen we dan wel die mooie echo met een sterk kloppend hartje!!! Maar juichen, dat hebben we niet gedaan. We waren voorzichtig. Oh jee, mijn lijf wilde wel schreeuwen van geluk, maar we deden het niet, bang geworden voor weer dat ellendige verdrietige gevoel… Daarop volgden de 12 weken echo, een combinatietest echo, een 16 weken echo, de 20 weken echo met de gender reveal!

Gender reveal

Een JONGEN, we krijgen een JONGEN en het ziet er goed uit!!! Oh echt, is het echt waar?!?! Voor de buitenwereld was het ‘het perfecte plaatje‘, net getrouwd, drie maanden later zwanger (ze moesten eens weten…) Wat heerlijk…! Op 12-11-12 hebben we Stef mogen verwelkomen. Een gezonde jongen van maar liefst 4 kg.

We mochten nu dan eindelijk genieten, een klein beetje meer, elke dag weer…. Wat een wonder, wat een knapperd! Stef werd 1 jaar en op zijn verjaardag hebben we een terugplaatsing gehad uit dezelfde lichting (punctie waarbij de eitjes zijn ‘gekweekt’) Helaas niet gelijk een broertje of zusje, maar we gingen nu met frisse moed weer verder. We hadden immers onze lieve Stef die thuis elke keer weer op ons wachtte…

Verlangen naar een tweede

Maar oh jee, nu ga ik iets gevaarlijks zeggen……..”Het verlangen naar weer die zwangerschap, een baby, een broertje/zusje voor Stef was weer groot”… Het is misschien moeilijk te geloven, maar het verlangen was groter, het verdriet dat het elke keer niet lukt werd groter…Mijn man zag mijn verdriet met argus ogen aan…. Hij was letterlijk bang me te verliezen…Iemand adviseerde me om maar gewoonweg te gaan huilen en te blijven huilen, tot de tranen op zouden zijn. Dat heb ik gedaan…

Verlangen

Oh wat doet dat zeer als je iets graag wil en je ergens naar verlangt waarvan je weet hoe het is…..Het gemis, het verlangen… mensen dit is echt verlangen. het verlangen naar een kindje van ons tweeën. Een tweede kindje. “Maar je moet blij zijn dat je er al eentje hebt” werd er gezegd… “Ja natuurlijk, absoluut” , maar ik heb ervan geproefd en wil dolgraag een groot gezin. Ik wilde altijd al moeder worden van meer kindjes, kom maar op met die kinderen!!! Op mijn werk kreeg ik zelfs een week een time out om weer even op krachten te komen, ik was uitgeput, moe, verdrietig…

Wonderen bestaan dan toch?

Na een heerlijke zomervakantie stond dan weer die laatste poging voor de deur, aj aj aj … als het dan nu maar….Blijkbaar was mijn lichaam er weer klaar voor, want ook bij de derde punctie van een verse terugplaatsing, van wel 2 embryo’s, raakte ik weer zwanger!!! (Stef was ook derde poging/punctie van een dubbele terugplaatsing=kans op meerling).

Compleet? Verder in het ICSI traject

Op mijn verjaardag in december ondergingen we de 20 weken echo, wat een cadeautje, mensen we kregen weer een JONGEN!!! En het leek weer gezond. Ik heb echt genoten van deze zwangerschap. Niemand krijgt me meer stuk!!! En daar was onze Joris, op 23 juni een zomerkindje, vrolijk, guitig en ooooh zo mooi! YES we zijn een compleet gezin!

Kan ik mijn man nog overtuigen?

Zoals je hierboven hebt kunnen lezen, wilde ik graag een groot gezin en ook van Joris zijn ‘lichting’ waren er nog een paar eitjes over. Die gaan we niet zomaar verspillen en niks mee doen, dus ook een jaar later zaten we weer in het ziekenhuis. Oh jeetje, ik heb mijn man echt moeten overtuigen dat het dit keer anders zou zijn en ik er ‘gewoon’ nog een keer voor wilde gaan. Niet geschoten is dan maar mis (ja echt waar, zo voelde ik het!)

Met Joris erbij was alles echt anders, dat gevoel van compleet daar was ik dichtbij en anders kon ik het echt wel accepteren…Maar hoop altijd die hoop die ik had…. Ik stond er echt helemaal anders in en mijn man was overtuigd…En dat bleek maar weer, want na de eerste nieuwe poging/punctie bleek ik voor de 4^e keer zwanger…..“HUH echt nee, dat meen je niet, na de eerste keer alweer? “

Hoeveel teleurstellingen kan een mens eigenlijk aan?

En dan denk je alles gehad te hebben, bleek het deze keer helaas misse boel. Het was een lege vruchtzak…waarbij wel de symptomen van zwanger zijn hoorden. Maar ik kende mijn lichaam maar al te goed en was er al niet zo zeker van. Mijn lichaam reageerde niet zoals het voorheen bij Stef en Joris deed…Maar goed paar maanden verder en een paar ICSI terugplaatsingen verder in een geheel ander lichaam, werd ons geluk dan toch bestempeld met een derde wonder!!!

Dit nooit meer

Na een tweede zeer pijnlijke punctie, waarbij ik het heb uitgeschreeuwd en letterlijk zei “dit nooit meer”, hoefde ik ook niet meer. Ik werd eindelijk gehoord!!! We waren weer zwanger…. 20 weken verder en ja hoor weer een JONGEN!!!!!!!!

Oh mensen dit kind gaat verwend worden, wat voelde ik me goed (euhm laatste weken zwangerschap niet, maar dat vertellen we lekker niet) En daar was hij 8 januari 2018 onze lieve mooie David, welkom lieverd, je bent de KERS op de taart echt waar. Jij overtreft alles, wie had dat ooit gedacht!!! En wij hebben het ICSO traject en de bijbehorende rollercoaster overleefd samen met mij man Niels. We zijn sterk, kunnen de hele wereld aan met deze pittige jongens, lieve jongens, zachtaardige en avontuurlijke jongens.

The world is mine!!

Het genieten kon beginnen, want afgelopen 7 jaar ben ik geleefd in dit ICSI traject. Een tijd die ik niet wil vergeten, maar waarvan ik graag enkel de mooie momenten zal koesteren. Stapje voor stapje leer ik weer genieten, ben ik sterk, word ik weer vrolijker, kan ik weer intens lachen en dan ook écht lachen…Ik ben er open voor (geworden) en schrik van wat voor verdrietige verhalen mensen hebben. Wees lief voor jezelf, houd van jezelf! Het is moeilijk, maar probeer oh jongens probeer het, het leven is te mooi en hopen blijf hopen, geef nooit op!

Live, Love, Sparkle

Op mijn arm staan dan ook niet voor niets ‘Live, Love, Sparkle’ met mijn drie wondertjes van sterren (want onder de microscoop zijn de cryo’s bij ICSI net sterren). Ons verhaal hebben we na lang wikken en wegen toch gedeeld. Met misschien we ode allerbelangrijkste boodschap; Geef niet op!

Liefs Annelie

Ook zijn we actief op Twitter Facebook Youtube en Instagram. We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat.