Afscheid nemen en verhuizen gaat gepaard met veel emoties, van euforie tot aan groot verdriet

Verhuizen en emoties gaan hand in hand met name als het afscheid nemen om de hoek komt kijken. De complete euforie van het kopen van een nieuwe huis en de verkoop van onze huidige woning is afgezwakt en nu komt de realiteit om de hoek kijken… We gaan nu dan echt verhuizen met kinderen en er is geen weg meer terug. Gaandeweg merk ik dat de verhuizing direct had gemogen, aangezien afscheid nemen zo niet mijn ding is. Van de buren, vrienden, de vaste oppasdagen van de (bonus) opa & oma en zoveel meer…

Afscheid nemen doet pijn

Toen ik afgelopen jaar ontslag moest nemen bij het aannemen van een nieuwe baan, of na een jaar in het buitenland gewoond te hebben, viel afscheid nemen me heel zwaar. De veranderingen zijn voor mijn gevoel altijd een drempel die ik moet overstappen, met name omdat ik best honkvast ben. Trouw dat ik ben, is het buiten de comfortzone ook echt heel leuk. Toch gaat de weg ernaartoe gepaard met heimwee en een onheimisch gevoel.

Treurig gevoel

Het gevoel van complete euforie naar een treurig gevoel is een vreemd fenomeen. De onzekerheid en angst die met veranderingen gepaard gaan, is een bekend terrein. We hebben vaker voor hete vuren gestaan en daar moet je nu eenmaal doorheen. Voor mijn kinderen is het echter nieuw en hun onrust voel ik in mijn vezels en zie dat ze er verdrietig over zijn. ‘ik wil mijn vriendjes niet verlaten mama‘ snikte mijn gevoelige zoontje recent. Zijn hoofd draait overuren en alles scenarios hebben de revue gepasseerd. Mijn moederinstinct weet dat hij snel zal wennen, maar dat zal hij pas ervaren als we er eenmaal wonen.

Emotie

Een verhuizing is een enorme verandering dat niet in de koude kleren gaat zitten. Het ene kind is gevoeliger dan het andere, waar we ons goed op hebben voorbereid. Op het schuldgevoel hebben we ons echter niet echt kunnen voorbereiden, dat komt met vlagen als ik de beteuterde koppies zie, of als een ouder goedbedoeld, maar zo niet verstandig zegt ‘dit zal wel de laatste speeldate zijn’

We vertrekken uit de buurt waar wij jaren hebben gewoond en nu besluiten wij als ouders om te verhuizen. Daar hebben onze kinderen immers niet voor gekozen. Die zien het echt niet als vooruitgang of verbetering! Ze worden uit hun vertrouwde, sociale omgeving getrokken waar ze wortels hebben geschoten. En we wonen hier toch echt wel met veel plezier en waar we de meeste buren door en door kennen. Toch is het een kwestie van even ‘slikken en doorgaan‘, hoe lastig afscheid nemen ook is.

Nostalgie

Met name afgelopen weken merk ik dat ieder uitstapje naar de stad, elk terrasje, of wandeling in mijn vertrouwde omgeving nostalgie opwekt. Amsterdam is de plek waar ik ging studeren, de liefde tegenkwam, een Lions club mede heb opgericht en heel veel herinneringen heb liggen. Nu vertrek ik naar Apeldoorn waar nieuwe herinneringen gemaakt zullen worden en word ik automatisch toerist in mijn geliefde stad.

Afscheid

Al toen ik in China studeerde, vertrok ik het liefst met stille trom, net als mijn werkzomers in Frankrijk waar je iedere keer fantastische mensen leert kennen en moest achterlaten. Toch werd ik keer op keer onderworpen aan afscheidfeestjes. Vaak weet je dat je die setting nooit meer zult creeren en dat stemde me altijd treurig. Afscheid nemen hoort erbij, maar ik trek de pleister er liever af zonder afscheidsfeestje.

Verhuizen gaat gepaard met een afscheidsproces van de oude omgeving, ons huis, de vaste supermarkt, restaurantjes en de vertrouwde sociale contacten. Het verbreken van deze verbinding gaat gepaard met een gevoel van onzekerheid dat lijkt op een rouwproces waarbij het veilige, vertrouwde gevoel verdwijnt.

Twijfel

We hebben lang getwijfeld om te verhuizen, of om te verbouwen en dat hoor ik ook veel om me heen. Velen willen wel veranderen, maar om het daadwerkelijk te doen is een ander verhaal. In mijn dagelijkse baan en leven zoeken we vaak naar leuke uitdagingen, al is een verhuizing wel een andere ‘cup of tea’.

Bij ons is er uiteraard geen sprake van een verhuizing van overmacht en is het een weloverwogen keuze. Keer op keer gingen we voor een betere buurt, meer parkeerruimte, wel de lusten niet de lasten van de stad en nu; een groter huis met meer ruimte voor de kleintjes en om te werken. Met name door COVID en de banenwissel kwamen we tot inzicht dat ons levensgeluk beter kon en dat we meer ruimte nodig hadden om te kunnen thuiswerken, en zo geschiedde. Om mij uit het westen te halen, was wel even wat voor nodig hoor. Toch viel ik als een blok op onderstaand Pipi Langkous huis en zwichtte.

Tot slot

We laten een periode en fijne plek achter en gaan verder. Toch laat ik het echt niet onberoerd en laat ik een traan. Het is niet zo dat ik een afspraak moet maken bij een therapeut, we blijven relativeren. Ik zit echt niet in een hoekje te kniezen, al is het af en toe echt wel even slikken. Het afscheid nemen van de juffen, hockeyles, of tennisles van meester Wouter, je Bff niet zo vaak kunnen zien als dat we deden en de buren niet zo vaak over de vloer als voorheen. Het zal wennen worden. Vooral het afscheid nemen van de vaste rituelen van bijvoorbeeld de oppasmiddagen met (bonus)oma Judith doet toch wel pijn.

Uiteindelijk zullen de leuke momenten overheersen en vinden we snel onze draai op de nieuwe plek… dat heb ik beloofd aan mijn kindjes en belofte maakt schuld. En de afstand Apeldoorn-Amsterdam is echt niet ver waar ik nog veel te vinden zal zijn.

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter| Facebook |Youtube| Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat