Ons gezin ~ het artikel in de Telegraaf

De titel van het artikel in de Telegraaf hakt er wel gelijk in! “Marjolein en Kay kregen na ontmoedigende miskramen toch nog drie kinderen” We hebben nu echt geen geheimen meer voor de buitenwereld grapte ik bij mijn man. Bij een interview weet je nooit wat een journalist er uit pikt. Laat staan als je drie uur in een heerlijk gesprek verzeilt raakt. We werden geïnterviewd door Anne van de Telegraaf en er was gelijk een klik. Zij stelde de vragen en wij vertelden, terwijl de kinderen om ons heen dwarrelden. Alles wat er in het artikel staat, heeft ze mooi verwoord. Er ligt inderdaad een verdrietige tijd achter ons, maar nu voel ik mij zo’n rijk mens met drie gezonde kindjes, dat de herinneringen in een ander perspectief zet. Hierbij een kijkje achter de schermen bij dit leuke interview….

Families gezocht

“Marjolein, dit is echt iets voor jou en jullie gezin”. Amanda van Kiddowz, een collega blogger, tipte me bij de journaliste en voor we het wisten, stond de fotograaf Anko Stoffels bij ons op de stoep om ons in actie te fotograferen. Het was vrijdagmiddag en ja dan is de tafel gevuld met speelgoed, mijn laptop, wijn en hapjes. De kids mogen dan doen waar ze zin in hadden, de week is afgesloten en dat wordt vaak ingeluid met spelletjes, bankhutten bouwen in de woonkamer, buitenspelen of geklets.

Deze keer verliep het iets anders, de TV werd aangezet en Olivier pakte zijn Nintendo Switch erbij nadat hij net buiten had gespeeld. Met zijn modderlaarzen nog aan, kroop hij op zijn favoriete stoel. Ik had stiekem wel mijn best gedaan met de outfits. De kids in matching Indian Blue Jeans en manlief ik mijn favoriete Amsterdenim.

Journaliste Anne vraagt

Zekerheden worden schaarser, maar er is één belangrijke vastigheid: het gezin. Een mini-maatschappij in deze woelige wereld. Elke week zet de telegraaf een gezin in de schijnwerpers. En deze week waren wij dat. Onze regels, onze bijzondere gewoonten…. we begonnen met kletsen en het werd een leuk interview waarbij er veel onderwerpen de revue passeerden.

Het interview met Anne

Het interview was mooi omschreven. Anne wist het precies neer te zetten zoals het zich afspeelde:

Het was een drukke boel in de woonkamer; “Ouders Marjolein (41) en Kay (41) wonen samen met hun kinderen Olivier (6), Yvette (5) en Lucas (3) hier in Diemen. Op tafel staan kaasjes en een opengetrokken fles wijn. “Wil je een glaasje?”, vraagt Kay vrolijk. “Het is vrijdag, dus we vieren dat het weekend is.” Zoon Olivier staart gebiologeerd naar het scherm van zijn Nintendo en zijn broertje en zusje kijken samen tv. “Het is een soort feestdag voor ze, want ze mogen meestal niet gamen of lang tv kijken”.

En dat klopt. Vaak pak ik de IPad, of Nintendo na een half uurtje af en zet ze aan het kleuren, of laat ze het liefst buiten spelen. Tijdens het interview vragen de kids van alles en om ze rustig te houden bieden we ze ijsjes aan. Wij zijn niet de moeilijkste ouders. Tsja …. af en toe wordt er hier omgekocht, niemand heeft ooit gezegd dat ik een perfecte ieder ben.

Onze ontmoeting

Het is lang geleden dat mijn man en ik het hadden over onze eerste ontmoeting. We leerden elkaar in Amsterdam kennen. “Apps zoals Tinder bestonden toen nog niet, wij leerden elkaar kennen op een chatforum”, vertelt Kay. “We wisten nagenoeg niets van mekaar, toen we op een blind date gingen. Ook niet hoe de ander eruitzag”

Wellicht ken je MSN messenger nog. Je kon hartjes uitdelen aan iemand die je leuk vond. ik was single en was wel toe aan gewoon een toffe, stoere date. Online deelde ik een hartje uit en twee seconden later reageerde Kay. We hadden online een heel leuk gesprek en twee uur later nodigde hij me uit om te komen eten. Ik vertrouwde het, hij had zoveel bijzondere en liefdevolle verhalen. Dit was een leuke jongen, een blind date daar had ik wel oren naar. Dat online chatten was toch niet echt mijn ding en in reallife weet je gelijk of het goed zit.

Dinnertime

Toen hij voorstelde om bij hem thuis in de Linneausstraat voor me te gaan koken, zei ik volmondig ja, nouja typte het… Die betreffende avond in november was wel heel spannend, tot hij de deur open deed. Hij is leuk…heel leuk! Het was echt liefde op het eerste gezicht en dat had ik nog nooit zo meegemaakt. We hadden zoveel raakvlakken en zoveel te bespreken dat we rond 4 uurs nachts nog aan het kletsen waren. Het was toen echt bedtijd, aangezien ik weer vroeg uit de veren moest. We kunnen nog steeds alles en iedereen om ons heen vergeten. We plannen nog vaak een datenight en dan is het weer als vanouds ouwehoeren. Leuk om terug te blikken op die eerste date.

Kinderwens

Het liefst wilde ik een heel groot gezin waar ook onze keukentafel op is gemaakt. Als het aan mij lag, hadden er wel zes kindjes aan gezeten, maar telkens als ik zwanger was, ging het mis rond de 12 weken. Ik heb diverse miskramen ondervonden en dat was elke keer verdrietig en teleurstellend. Ooit heb ik tegen Kay gezegd; ‘Ik moet je echt verlaten, want jij bent een geboren papa.’ Ik was zo teleurgesteld in mijzelf en had het zo getroffen met de allerleukste man op aarde. Hij werd toen zo boos op mij, want hij wilde het met niemand anders. Zijn liefdevolle reactie vergeet ik nooit meer.

Trial en error

De weg naar ons eerste kindje was lang. Ik kende een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dat verdrietig afliep op de Albert Cuyp. Na lang proberen en teleurstellende zwangerschappen, heb ik me in mijn werk gestort en zette de wens om zwanger te worden op een lager pitje. Kay vroeg mij tijdens wintersport ten huwelijk en had iets feestelijks om op te richten! En juist toen, op het moment dat ik het kon loslaten, gebeurde het. Ik raakte zwanger van onze regenboogbaby Olivier. Yvette volgde 14 maanden later en Lucas is onze Benjamin. Een vierde kindje was wel de wens, maar dat liep anders. We zijn nu compleet, waar ik heel dankbaar voor ben.

Mijn gezin is goud

Bij de zwangerschap van Olivier ging echt alles goed. En heel snel daarop werd ik spontaan zwanger van onze 2e wonder Yvette. In deze periode ben ik deze blog Olivette gestart onder pseudoniem, naast mijn fulltime baan als marketing manager bij een babybrand. Schrijven is mijn passie en dat gaat mij makkelijk af. Ik schrijf over hoe ik alle ballen in de lucht houd als werkende moeder, maar ook hoe ik faal, mijn onzekerheid en struggles. De moderne vrouw wil eigenlijk alles tegelijk. Een leuke partner, moeder en goede werknemer zijn. En dat is soms best wel pittig. maar laat ik vooropstellen dat mij gezin ten alle tijden voor gaat. Mijn kinderen en man zijn echt goud en mijn allergrootste bezit!

Gerelateerde blog: EUG, Buitenbaarmoederlijke zwangerschap, je wereld stort in

“Mama ik heb honger”

Telegraaf artikel quote: “Mama, ik heb honger”, roept Lucas. “Er zijn zelfgemaakte pannenkoeken. Ik warm ze wel even op”, zegt Marjolein, terwijl ze de keuken in verdwijnt. “We eten over het algemeen heel gezond en koken zoveel mogelijk vers”, vertelt ze. Kay: “En we zitten samen aan tafel tijdens het eten, zonder telefoon op Ipad.

Ik lees het artikel met een glimlach. Bij ons thuis is het vaak zoete inval en de koelkast is altijd goed gevuld. Aan eten en drinken is er nooit tekort. We hebben ook fantastische ouders, grootouders en een bonus opa & oma waardoor we ons leven kunnen lijden zoals we leven. Werken, ons gezin en mijn blog, het is soms hollen en stilstaan.

Werkende ouders

We werken beiden. En hoe druk het ook is op het werk van mijn man, hij wil iedere avond thuis zijn om te eten met de kinderen. We kletsen bij, eten samen, hebben soms strijd, maar we zijn samen. Ons leven gaat snel, maar aan tafel hebben we rust en hebben we interesse voor elkaar. Kay: “De kinderen kijken sowieso niet veel tv trouwens. We hebben liever dat ze met lego gaan spelen.” . En dat is waar. We hebben een grote kist in de woonkamer staan die vaak wordt opengegooid. Lego van papa en extra Lego items die de kids op hun verjaardagen hebben gekregen.

“Dit heb ik gebouwd”, zegt Olivier, trots wijzend naar zijn lego. “Lucas heeft het een beetje kapot gemaakt, maar ik kan het wel weer maken hoor.” Lucas is ondertussen naar de wc gerend. “Hé, doe de deur dicht, we hebben bezoek”, roept Kay lachend. “Doe je de blote billendans? Ons jochie heeft niet door dat we een journaliste van de Telegraaf binnen hebben zitten.

Ons gezin

Doordeweeks hebben we een druk leven. Kay werkt fulltime en ook ik werk 32 uur per week, dat veel puzzelen is met schema’s, sportclubjes, zwemles, hobby’s en onze eigen me-time: manlief is fervent voetbal fan en ik ben ook vaak op pad. Elke maandag gaan de kinderen 1 dag naar de naschoolse opvang en op dinsdag en donderdag passen onze bonus opa en oma op. Dit zijn vrienden van ons via de Lions, een serviceclub waarmee ik me vrijwillig inzet voor de medemens. Zij zien onze kinderen echt als hun kleinkinderen en dat vind ik heel bijzonder. Deze mensen hebben we echt in ons hart gesloten.

Taken verdelen

Mijn man heeft de luxe dat hij zijn eigen tijden kan indelen en brengt de kinderen in de ochtend naar school. Dat hij dan ’s avonds zijn laptop nog even open moet gooien, is niet erg. We willen zoveel mogelijk meemaken van je kinderen”. De kindjes krijgen nu ook echt een eigen karaktertje. Olivier is heel lief en gevoelig, Lucas is onze clown en Yvette is een echte diva aan het worden. Soms gluur ik stiekem haar kamer in en zie ik haar optreden voor de spiegel met een microfoon. En op school heeft ze de jongens al achter zich aanlopen.”

Tot slot

“Over de kinderen gesproken, volgens mij moeten ze maar eens naar bed”, zegt Kay, terwijl hij lachend wijst naar drie vermoeide gezichtjes. “Kom, we gaan jullie erin stoppen.”

Het werd een prachtig artikel in de telegraaf.

Liefs Olivette

Olivette is ook actief op Twitter  Facebook Youtube Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat