“Heb je het naar je zin, ben je al geland, en hebben de kindjes een beetje hun draai gevonden op school, of sportclubjes?” Vragen die ik recent veel kreeg na onze verhuizing deze zomer, maar waar ik eerlijk nog geen goed antwoord op kon geven. Ik voelde me rondrennen als een kip zonder kop en ben eigenlijk veel te streng voor mezelf. Alles draaide om mijn werk en het gelukkig opvoeden van de kinderen in hun veilige nieuwe thuis omgeving. Mijn streven was dat ze zich snel thuis voelen. Wij hadden immers het gehele fundament onder hun voeten weggetrokken waar ik me lang schuldig over voelde. Hoe het nu met ons gaat en of we heimwee hebben?… Ik vertel het je allemaal…
Missen
De emoties vlogen alle kanten uit. Mijn dochter die haar vriendinnetje vanuit haar tenen mist, mijn zoontje die heel voorzichtig vertelde via een vragenspel dat hij zich vaak ‘alleen voelt‘ en de jongste die het bij 1 vriendje houdt, “Want, ja mama, Millar is mijn 2e vriend en anders heb ik geen tijd meer, ook al is hij nu ver weg”. En ook zelf mis ik het vertrouwde en kan ik op z’n tijd treurig worden. Zo ben ik bijvoorbeeld nog niet uit de tennis whatsapp groep gestapt.
De appgroep met moeders van de 4 meiden die al met 3 jaar oud met Tennis begonnen bij meester Wouter. Mijn dochter mist haar vriendinnen en ik evenzo, want de moeders heb ik in mijn hart gesloten. Daarnaast ligt mijn sociale leven in Amsterdam, mijn vrienden, Lionsclub, de werkplek buiten de deur die zo fijn was.
Mijn plek op de tennisbaan is wel ingevuld door een leuke vrouw die net als ik joie de vivre heeft, werd me verteld. ‘O.k, ze zijn in goede handen’, bedacht ik me nog. Nu aan het einde van het seizoen ga ik echt uit de appgroep stappen. Het is niet anders, maar gelukkig blijf ik ze zien. Eens een klik, altijd een klik. Ik geef toe dat ik afgelopen maanden nog wel echt met één been en mijn hoofd in Amsterdam zat.
Verandering
Geluk vind je buiten je comfortzone zeggen ze vaak., maar afgelopen maanden was echt alles nieuw, anders en was niets vanzelfsprekend. Niets ging op de automatische piloot en kostte moeite. Van de tandarts, huisarts, een nieuwe supermarkt, oppas, de kapper, of heel stomzinnig een pinautomaat. De vanzelfsprekendheid, of het praatje met de vaste kassiere in Diemen, de herkenning van de kaas marktkoopman in Amsterdam op de Albert cuypmarkt, of het bijpraten met GENCO was niet meer ons wekelijkse ritueel.
En toch gaat het creeëren van nieuwe rituelen snel, besef ik nu vier maanden later. Want als je tijd en energie in mensen steekt, krijg je het ook terug en daar houd ik me aan vast. Ooit las ik ergens dat vriendschap zich ontwikkelt nadat je 40 uur quality time met elkaar hebt doorgebracht, dit werd mijn mantra. Deze ‘extraverte introvert’ moet dus nog even extra hard haar best doen om zich snel echt thuis te gaan voelen.
De kids 4 maanden later…
Nu zijn we vier maanden verder en begint de omgeving, het huis en de gezichten om me heen vertrouwder en bekender te worden. Ik heb meer houvast in mijn werk, weet sneller te schakelen, beter te plannen en kom zelfs al bekenden tegen in de stad, op het terras en op de sportschool. De kinderen zijn flexibel en hebben al tig speelafspraken. Daardoor gaat het inburgeren ook sneller, geef ik toe. Mijn man verklaarde me voor gek dat ik ze na 3 weken in Apeldoorn te wonen, al bij hockey aanmeldde. ‘We zouden toch even wachten,‘ spiegelde hij me terecht.
Het was dan ook een enorme uitdaging aangezien het stof in huis nog niet eens was neergedaald en er nog verhuisdozen naar ons staarden. Maar nu worden de teams gevormd, en voor mijn gevoelige zoon zou het juist lastiger zijn na een half jaar om aan te sluiten. En extra leuk, enkele hockeyouders zijn echt heel sympathiek en geeft het wonen in Apeldoorn gelijk meer glans.
Verhuisd maar nog niet thuis
En zelf heb ik ook niet stil gezeten. Als actief lid en medeoprichter van Lionsclub Amsterdam ’t ij, heb ik een transfer aangevraagd en ben nu lid bij Lionsclub Appelthorn. Ook mijn dierbare lions in Amsterdam mis ik en hoop dat ze heel snel weer de de grote Pubquiz organiseren, of ik sluit weer aan bij mijn initiatief van jaren geleden om het kinderbeestfeest te supporten. In ieder geval zet ik me via de nieuwe club lokaal in voor de medemens in Apeldoorn, een goede manier om in de stad in te burgeren.
Dankbaar voor het huis waar we wonen en de ruimte die we hebben stemt me positief. Ik heb mijn schouders gezet onder het schoolplein moeders netwerken en organiseer fijne get togethers, borrels en etentjes. De tafel in de tuin is ook dermate groot waar zeker 20 man aan kan zitten. Aankomende zomer zal die veel gevuld worden, the more the merrier! En om niet aan mijzelf voorbij te gaan, plan ik ook snel tijd voor mezelf in! Niet geheel onbelangrijk, aangezien we dat te vaak vergeten. Het gaat de goede kant op, heb bijna weer alles onder controle en hoop me heel snel ‘echt’ thuis in Apeldoorn te voelen.
Emoties
Eerlijk, het verhuizen met kinderen is geen gesneden koek. We hebben te maken gekregen met emoties, verdiet, euforie en ook gemis. Daarnaast kosten alle veranderingen energie en lag ik er s’avonds echt af doordat ik mezelf vaak op de tiende plaats zet.. Afscheid nemen gaat gepaard met emoties dat ik in de juiste banen probeerde te leiden. De veranderingen waren keer op keer een drempel voor ons allen, maar met een positeive mindset gingen we de uitdagingen aan.
Thuis voelen
De weg ernaartoe is een rollercoaster geweest met heimwee en een onheimisch gevoel, daar zal ik niet omheen draaien. Hoezeer mijn energie level naar 0 was gedaald, heb ik mezelf herpakt door te focussen op wat belangrijk is. Er is licht aan het eind van de tunnel en begin me minder ontheemd en ontworteld te voelen. Geen dalen zonder pieken en het zou niet normaal zijn als je zo je biezen pakt en elders vrolijk verder leeft.
Tot slot
Eigenlijk kan er wel geconcludeerd worden dat ik alles niet te snel moet willen en mezelf de tijd moet gunnen. ‘Wees toch niet zo streng voor jezelf’, zij een vriend en hij heeft gelijk. De vliegende start was goed, de kindjes zitten op hockey bij AMHC, ze vinden steeds meer hun draai en sluiten stap voor stap vriendschappen. Mijn dochter was dolgelukkig bij de eerste uitnodiging en mijn oudste zoon zei recent ‘mama, ik weet eigenlijk helemaal niet wat Sem zijn favoriete film, of liedje is” Dit vertelde hij met een reden, ‘want mam als je elkaar goed kent en dat weet, dan ben je goede vrienden‘! ‘Precies jongen!’
In Apeldoorn ga ik me meer thuis voelen en het verhuizen heeft ons goed gedaan. Amsterdam blijft me zien, door mijn werk, blog en de dierbaren die er nog wonen. Er worden hier nieuwe herinneringen gemaakt in een rustige omgeving en als toerist in mijn geliefde stad gedij ik vooralsnog ook goed.
We hebben nu ‘wel de lusten niet de lasten van de stad’ met een ruimer huis voor de kleintjes, gasten, logées, speelafspraken en om te werken. Het woongeluk is verbetert met meer ruimte en het thuiswerken gaat me veel beter af in mijn eigen home office. Ons Pipi Langkous huis is top, waar nog veel avonturen in zullen worden beleefd en waar we ons meer thuis voelen. Om terug te komen op de eerste vragen: het gaat heel goed met de kinderen. Ze zijn ongekend flexibel waar ik als ouder veel kan leren. Zelf pak ik alle momenten die op mijn pad komen en pluk de dag om me snel thuis te gaan voelen… Komt tijd, komt raad, een wijze les van mijn wijlen oma.
Gerelateerde blog: Kinderen gelukkig opvoeden doe je zo – 11 no brainers uit eigen keuken
Liefs Olivette
Olivette is ook actief op Twitter| Facebook |Youtube| Instagram We vinden het superleuk als je een berichtje achterlaat
More from my site
Unieke ideeën voor originele geboortekaartjes
Hebben jouw sieraden een verhaal? – ‘Little things mean a lot’
De leukste foto’s voor iedere kattenliefhebber
De waarden en levenslessen die ik mijn kinderen heel graag mee geef in de opvoeding
De voordelen van een eetkamerbank
Dino Ranch: Ride to the Rescue: breng de populaire animatieserie tot leven met deze game
One comment
Wij zijn 3 jaar geleden verhuisd. We waren er alle 5 ook heel erg aan toe om dat leventje achter ons te laten en zijn nu gelukkiger dan ooit.
Maar sommige dingetjes mis ik wel eens, zoals het kunnen wandelen of fietsen naar mijn ouders, daarvoor wonen we nu gelukkig wel samen met mijn verloofde. En de vele winkelmogelijkheden om mij heen hebben we ingewisseld voor een winkelcentrum op loopafstand een overdekt winkelcentrum iets verderop en een prachtig bos in het Limburgse landschap.
Na 3 jaar kan ik zeggen dat steeds meer eigen wordt en zie ik dat de kids in sommige dingen gewoon veel verder zijn dan ik. Zij zitten immers dagelijks in de klas met tientallen leerlingen en bouwen op die manier veel sneller een netwerk op dan ik achter mijn laptop.